Onlangs las ik het boek “De campusmoorden” van Jan Lampo. Het is een persoonlijk graven van de auteur in zijn verleden. Het gaat over twee onopgeloste moorden, beide op mensen uit de linkse VUB-vriendenkring van de auteur. Peter De Greef, in Brussel doodgeschoten in 1980, en Danielle Girardin, doodgestoken in Antwerpen in 1993. De auteur gaat ervan uit dat er één dader in het spel is, die beide mensen kende. Het boek is evenwel enkel een schets van zijn verleden met die twee mensen, geen poging om tot oplossing van de moorden te komen…
Het boek zegt ook veel over de ingesteldheid van journalisten. Zo beschrijft Lampo de periode 1992-1993, toen hij redacteur was bij De Standaard. Een citaat:
“Onder de lezers van De Standaard zijn in die tijd veel lichtgeraakte rechtse lieden die bij het minste naar de pen grijpen om hun ongenoegen te uiten. De jongere auteurs vinden het een sport om hen op de zenuwen te werken.”
Lampo geeft hier zwart op wit toe wat iedereen wel al wist, maar het is altijd leuk het eens letterlijk van zo iemand te horen.
In die periode hebben we bij ons thuis ook een telefoon gekregen, met de vraag waarom we ons abonnement opzegden. En op onze argumenten werd dan onbegrijpend gereageerd… “De Standaard is toch altijd de meest Vlaamse krant geweest”. Juist ja. Dat het met de zogenaamde kwaliteitskrant sindsdien bergaf ging is dan ook allerminst verwonderlijk.
Twintig jaar later is er qua objectieve berichtgeving nog niets veranderd. De linkse inslag en het steeds strenger toepassen van het mediacordon rond onze partij doet mij alleszins vermoeden dat die jonge sportieve redacteurs van toen er wellicht nog altijd werkzaam zijn…