Onder massale persbelangstelling verzamelde onze Europese fractie gisteren in Brussel. De Lokettenzaal in het Vlaams Parlement was het decor van een bijzonder geslaagd colloquium. Meer dan 600 aanwezigen zagen hoe de Franse presidentskandidate Marine Le Pen de lakse immigratiepolitiek van de EU aanpakte.
Hieronder kan u mijn volledige toespraak lezen en hier kan u het volledige colloquium herbekijken.
Waarde toekomstige Vlaamse landgenoten,
“Een wereld zonder grenzen is een wereld zonder democratie en rechtsstaat.” Dat is een citaat van de Nederlandse publicist Thierry Baudet uit zijn boek ‘De aanval op de natiestaat’. Het sluit naadloos aan bij dit colloquium over soevereiniteit onder de titel: grenzen stellen.
Baudet heeft gelijk als hij in zijn boek stelt dat een democratische rechtsstaat alleen kan bestaan binnen een natiestaat. Alleen al de drang naar de- mocratie en rechtvaardigheid voedt ons legitiem onafhankelijkheidsstreven, onze Vlaams-nationale wens om natie en staat te laten samenvallen.
In België wordt de Vlaming bedrogen. Reeds in 1830 en ook nu.
Men heeft er bijna 120 jaar over gedaan om in dit Belgenland de grondwet in een Nederlandse versie in het parlement aan te nemen en verstaan- baar te maken voor de meerderheid van de be- volking. Van rechtbank tot schoolbank, alles was en Français. Op het ogenblik dat de Vlamingen, na 140 jaar knechtschap en vernedering, perspec- tieven begonnen te krijgen om via het uitspelen van hun democratische meerderheid in België de macht over te nemen, werd deze mogelijkheid voorgoed de grond in geboord bij de staatshervorming in 1970.
Al bij die eerste staatshervorming is de democratische meerderheid van de Vlamingen geblokkeerd door de grendelgrondwet. Latere staatshervormingen hebben die blokkeringen enkel versterkt en uitgebreid.
Er werd een schijnfederalisme ingevoerd dat alle Vlaamse verzuchtingen naar zelfstandigheid voortaan afhankelijk maakte van de instemming van de Franstaligen.
Pariteit in de regering, bijzondere meerderheden en alarmbelprocedures maken tot op vandaag een beleid zonder of tegen de Franstaligen onmogelijk. Het Waalse vetorecht verhindert elke verdere Vlaamse ontvoogding.
In een Belgische context is confederalisme dan ook onmogelijk. Er is enkel plaats voor het huidige contra-federalisme: een keurslijf waarin de volksgemeenschappen gevangen zitten en dat de totstandkoming verhindert van een beleid dat aansluit bij de inzichten, voorkeuren, verlangens, behoeften en belangen van de onderscheiden volksgemeenschappen.
België mag dan in theorie een gedefederaliseerde staat zijn, in de praktijk zijn de deelstaten niet soeverein. Vlaanderen kan zijn meerderheidsrechten niet doen gelden, zelfs niet om datgene te realiseren wat overal ter wereld als een gerechtvaardigd recht van elk volk wordt aanzien: volledig zelfbestuur.
Alleen een volledige Vlaamse onafhankelijkheid – u weet wel, punt één van de N-VA-statuten – kan een uitkomst bieden voor het gerechtvaardigde vrijheidsstreven van het Vlaamse volk.
De zesde en recentste staatshervorming maakt de bevoegdheidsverdelingen nog wat complexer, en de sociaaleconomische sleutelbevoegdheden blijven federaal. We kunnen wel beslissen over dakgoten en rioolputjes, maar de echte politieke macht bevindt zich nog steeds op het Belgische niveau, waar de Vlamingen niets zelf kunnen be- slissen zonder instemming van de Franstaligen.
Voor de beide volksgemeenschappen kunnen geen bevredigende oplossingen gevonden worden want Vlamingen en Walen houden er over nagenoeg elk onderwerp een tegengestelde visie op na. Het gevolg is een permanente conflictsituatie. Zowat elk politiek probleem in België is daardoor in zekere zin een communautair probleem geworden. Of het nu gaat om de pensioenen, de concurrentiekracht van onze bedrijven, de aanpak van de criminaliteit, gezondheidszorg, de werkloosheid of de verkeersreglementering.
Ook inzake asiel en migratie. In de vorige legislatuur zei Theo Francken vanuit de oppositie dat Vlaanderen de factuur betaalde voor het lakse Belgische migratiebeleid. Vandaag zegt zijn partijgenote minister Homans dat ze verwacht dat drie kwart van de asielzoekers die erkenning krij- gen een woonplaats zullen zoeken in Vlaanderen. Drie kwart! De N-Va is dan wel voorstander van een spreiding van asielzoekers in Europa maar kennelijk niet in eigen land. Het resultaat is dat Vlaanderen vandaag nog steeds de factuur voor een falend Belgische migratiebeleid betaalt. En dat het – met de verplichte Europese quota, die Francken en Ço verdedigen – morgen ook nog eens de factuur voor een falend Europees migratiebeleid zal betalen.
Behalve de factuur – die steeds verder oploopt – is er van de veel bezongen ‘verandering’ geen sprake. Dictaten van Europa worden slaafs gevolgd en voor de rest is alles nog hetzelfde. Er komen halfslachtige Belgische oplossingen ofwel gebeurt er, zoals vaak, helemaal niets omdat er wordt be- slist om helemaal niets te beslissen. Ze drinken een glas, doen een plas en alles blijft zoals het was.
Het is niet omdat er over gezwegen wordt dat die communautaire problemen verdwijnen. Er is helemaal geen communautaire vrede. Er is ook helemaal geen federale loyauteit. Het communautaire bestand en die zogenaamde federale loyauteit dienen enkel om de Vlamingen in de pas te doen lopen, niet om Franstalig communautair incivisme te beteugelen. Langs Franstalige kant gaat het imperialisme gewoon verder zijn gang, met de balorige burgemeesters in de rand op kop.
Vrienden,
Zoals het Warandemanifest tien jaar geleden al aangaf is een ordelijke opdeling van dit land alleen al om sociaal-economische redenen een bittere noodzaak. Alleen in een onafhankelijk Vlaanderen kunnen we solidariteit waarborgen. In de Belgische context is het woord solidariteit een codewoord geworden voor georganiseerde diefstal, voor miljardentransfers van Vlaanderen naar Wallonië, zonder enige vorm van vrijwilligheid en transparantie.
Als wij willen dat de belastingen en de parafiscale lasten die de Vlamingen betalen in de eerste plaats dienen om de belangen te dienen en de sociale problemen op te lossen van de Vlamingen en niet van de Walen, dan moeten wij grenzen stellen en soeverein over onze centen kunnen beslissen.
Als wij willen dat de overheid van de Vlamingen de familiewaarden, de veiligheid, de vrijheid van denken, de vrijheid van mening, de vrijheid van ondernemen en de vrijheid van onderwijs waarborgt in plaats van aantast, dan moeten wij grenzen stellen en opkomen voor onze vrijheid.
Als wij willen dat de overheid van de Vlamingen de immigratiekranen, gezinsherenigingen, misbruiken van politiek asiel en de kranen van illegale inwijking dichtdraait, dan moeten wij grenzen stellen en soeverein over onze grenzen kunnen beslissen.
Als wij willen dat de overheid de belangen van het Vlaamse volk dient en niet omgekeerd. Als wij willen dat de overheid van de Vlamingen echt de overheid van en voor de Vlamingen wordt, dan moeten we grenzen stellen en werk maken van een soevereine Vlaamse staat.
Vrienden,
Het streven naar maximale autonomie voor Vlaanderen is legitiem. Het is de logica zelve, maar toch beheerst het in Vlaanderen niet de actuele politieke agenda. Integendeel, de Vlaamsgezinden zijn verder dan ooit van huis.
De oorzaak: acuut geheugenverlies en kiezersbedrog bij de machtspartijen.
Herinner u de burgermanifesten van Verhofstadt. ‘Als hij spreekt, luistert Europa’. Gelukkig onthoudt Europa het niet. Zijn burgermanifesten waren enorm snel vergeten, door journalisten en politici en vooral door hemzelf. Of het nu ligt aan vitaminentekort, alcoholisme, beschadigd hersenweefsel of de ouderdom weten we niet, maar het is alleszins een zeer ernstige vorm van geheugenverlies.
Herinner u daarna Leterme en zijn onverwijlde splitsing van BHV zonder prijs. Zijn vijf minuten politieke moed bleken geen milliseconde te duren…
Herinner u daarna Jan Jambon die voor de verkiezingen stoer verklaarde niet in een regering te stappen zonder grote staatshervorming. Ook na de grote verkiezingsoverwinning van N-Va werd het communautaire volledig onder de mat van hun ministeriële limousines geveegd. Voor het eerst sinds decennia werd er geen enkele stap richting Vlaamse autonomie gezet. Er is niet alleen een communautaire stilstand, maar ook een communautaire zwijgplicht, een ware omerta die door de N-Va-ministers en parlementsleden scrupuleus wordt nageleefd. Allemaal Vlaams-nationalisten in hart en nieren, gewoon om er in hun hoofd geen last van te hebben… Deze N-Va is het beste cadeau dat het Belgisch Koningshuis ooit heeft gekregen.
Elke keer opnieuw, verkiezing na verkiezing blij- ken de opstoten van Vlaamsgezindheid louter ten dienste te staan van machtsdeelname. Na de verkiezingen gaan ze recht de vergeetput in. Dan schakelt men schaamteloos over op neo-Belgicistische propaganda en tsjeverige goed-gevoel- campagnes zoals de “helfie”, die moeten dienen om het gebrek aan resultaten te verhullen.
En de regeringspartijen worden daarin gesteund: door de monarchie, vanzelfsprekend, door een linkse intelligentsia die Vlaams-Nationalisme systematisch gelijkstelt met enggeestigheid of racisme en door een pers die kunstmatig rode Duivel-gevoel en koekendozenromantiek aanzwengelt.
N-Va is ondertussen niet alleen tot dé Belgische establishmentpartij verveld, maar etaleert dat zelfs als een vanzelfsprekendheid. Het enige nationalisme dat bij N-VA-ers nog opduikt is dat van de projectie. Waarbij ze alles waar ze hier in alle talen over zwijgen en over moeten zwijgen, projecteren op Catalanen, Basken en Schotten. Naar aanleiding van de verkiezingen in Catalonië dien ik volgende week in de Kamer opnieuw ons voorstel in tot een ordelijke opdeling van België. Ik maak me geen illusies over het stemgedrag van N-Va. Ze zullen wel tegenstemmen zoals altijd.
Met deze N-Va heb je geen tsjeven meer nodig.
Wars van persoonlijke carriëre-opportuniteiten en cynische partijlogica blijft het Vlaams Belang, als enige, de promotor van een politiek streefdoel: Vlaamse autonomie, Vlaamse onafhankelijkheid! Dat blijft een kernthema van onze politieke strijd.
“België heeft geen nationaliteit en door het karakter van zijn burgers kan het er nooit één hebben. Ten gronde heeft België geen politieke reden om te bestaan.” En dat zijn niet mijn woorden, maar die van Leopold I, de Habsburgse roofridder in een brief in het Frans aan zijn kabinetschef in 1859. Verstandelijk zijn de koningen er sindsdien niet op vooruit gegaan.
Waarde toekomstige Vlaamse landgenoten,
Maak een veelvoud van de spanningen, het onge- noegen en de onenigheid van de Belgische situatie en u belandt bij de Europese Unie. Even ondemocratisch en kunstmatig.
De gelijkenissen zijn frappant. De EU wordt niet alleen een federale unie, maar ook een transferunie naar Belgisch model.
Wie zoals Bart De Wever droomt dat België van- zelf verdampt binnen ‘Europa’ vergist zich schromelijk. Vlaanderen zal in een eengemaakt Europa geen autonomie hebben. Dan ruilt Vlaanderen de Belgische dwangbuis in voor een EU-exemplaar.
U weet dat onze politieke tegenstanders en de media – niet gehinderd door enige kennis van zaken – ons graag het etiket “anti-Europees” geven. Omdat zij geen inhoudelijke argumenten hebben. Niets is minder waar. Het is juist uit liefde voor Europa dat wij zo’n EU-kritische partij zijn.
Met de mooie idealen die aan de grondslag liggen van meer doorgedreven Europese samenwerking, en die wij volmondig steunen, daar heeft de huidige EU niets meer mee te maken. In plaats van de beloofde veiligheid, vrede en welvaart creëerden de EU en de euro spanningen, chaos en instabiliteit. Er is een enorme spanning tussen wat de politieke elites aan het doen zijn en wat er aan de basis leeft. Bovendien verzuren de relaties tussen de nationale staten als gevolg van het EU-keurslijf waarin ze zich allemaal moeten persen.
De huidige EU is een grote bedreiging voor onze soevereiniteit. Als supranationale organisatie maakt zij zélf massaal regeltjes. Zij vaardigt steeds meer wetten uit die ingaan tégen nationale voorkeuren en tégen nationale belangen, maar waar de lidstaten wel aan gebonden zijn. Een groot deel van onze materiële soevereiniteit ligt inmiddels bij de EU. Bijna 80 % van onze wetgeving wordt door de EU-moloch bepaald. Zowat alle hefbomen die nationale staten gebruiken om hun economie en hun financiën op orde te houden zijn ondertussen overgedragen aan de Europese Unie.
De EU ondermijnt niet alleen ons zelfbeschikkingsrecht, het vergroot ook actief die andere bedreiging van onze soevereiniteit: massa-immigratie en multicultuur.
En er is niks mis met samenwerking om grensoverschrijdende problemen zoals asiel en migratie aan te pakken. Maar samenwerking gaat uit van de vrije keuze van mensen of staten. We kunnen samenwerken, maar we hebben ook het recht om ‘nee’ te zeggen. Van het moment dat je een instantie opricht die lidstaten kan overstemmen, is er geen sprake meer van samenwerking maar van dwang. Alles in één dwangbuis willen persen, dat werkt niet.
In het laffe België is er buiten het Vlaams Belang geen enkele partij die de formele soevereiniteit durft aanwenden die maakt dat landen zich kunnen terugtrekken of bepaalde verdragen kunnen opzeggen. Als enige zeggen wij: ‘Dit zijn onze grenzen. Hierover willen we zélf beslissen.’
Vrienden, wij willen zélf ons lot in handen hebben. Wij willen zélf onze grenzen kunnen controleren en kunnen bepalen wie er onder welke voorwaarden in- en uitgaat. Wij hebben geen nood aan een bemoeizieke schoonmoeder die denkt zich ook te moeten bekommeren over de benoeming van onze burgemeesters, het lossen en laden van de schepen in onze havens en de lengte van onze komkommers. Wij streven niet naar een onafhankelijk Vlaanderen dat al zijn soevereiniteit afgeeft aan de EU. Voor ons een onafhankelijke en soevereine Vlaamse staat in een vrij Europa.
Europa is ons veel te dierbaar om het te laten wegzinken in het moeras van regelneverij, om het grenzeloos te laten uitbreiden tot er niets meer van overblijft. Gelukkig staan wij in die strijd niet alleen. Gelukkig zijn er nog verstandige stemmen in Europa, zoals het Front National in Frankrijk, die tegen de stroom in, niét pleiten voor open grenzen, voor meer immigratie en voor Turkse en andere bijkomende toetreding, maar die, net zoals het Vlaams Belang, een vrijwillige samenwerking tussen soevereine staten voorop stellen.
Vrienden, ik heb de eer de dame aan te kondigen die in Europa het voortouw neemt om de heilloze eurocratische machine stil te leggen. Een grote dame die, samen met het Vlaams Belang, grenzen wil stellen. Ze is voorzitter van het Front National, de schrik van het EU-establishment, de volgende Franse president, hoop voor Europa. Dames en heren, graag uw aandacht voor Marine Le Pen!