De oude politiek droom van Erdogan, de nachtmerrie van Europa

Donderdag gaf de Europese Commissie groen licht voor de afschaffing van de visumplicht voor ondermeer Turkije. Door in te stemmen met het Turks dictaat, beloont de Europese Commissie de jarenlange Turkse chantagepolitiek én rolt het de rode loper uit voor 80 miljoen Turkse immigranten. Aangezien het fiat van de Commissie nog door de lidstaten dient te worden goedgekeurd, vroeg ik tijdes het vragenuurtje in de plenaire zitting in de Kamer naar het standpunt van de federale regering. Hoewel premier Michel in zijn antwoord aangaf niet naïef te zijn, liet hij het tegendeel blijken. Zo weigerde hij – alweer- te antwoorden mijn vraag om de resultaten van de beloofde impactstudie – die een inschatting moet maken wat de gevolgen van de Turkse visaliberalisering – bekend te maken.

De vrijblijvende houding van de federale regering is onverantwoord. Dat leert het verleden, de opheffing van de visumverplichtingen voor de zowat 9 miljoen inwoners van Servië en Macedonië in 2009 leidde toen tot een precaire asielcrisis. Het enige verschil nu is dat ze niet met 9 maar met 80 miljoen zijn, en dat de redenen om te vluchten er veel groter zijn. Denken we maar aan de massale vervolging van regimekritische journalisten en burgers en de onderdrukking en militaire bekamping van de Koerdische gemeenschap.

Reden genoeg om de Belgische regering op te roepen zich te verzetten tegen deze waanzinnige beslissing en te eisen dat Michel zijn vetorecht gebruikt tegen de visumliberalisering van Turkije.

Hier kan u mijn vraag en het antwoord van de premier herbekijken