Volgens berichtgeving van de VRT zou de regering-Michel beslist hebben om het begrotingsevenwicht uit te stellen tot 2019.
Nochtans was een structureel begrotingsevenwicht in 2018 één van de kernopdrachten die deze regering, de N-VA in het bijzonder, zich had gesteld. “Di Rupo heeft ons een enorm structureel deficit op de begroting nagelaten. Daar moet verandering in komen. De N-VA wil de rekeningen op orde krijgen. Met een begroting in evenwicht creëren we ruimte om nieuw beleid te voeren en verlagen we onze schulden.” De staalharde beloftes van de N-VA in 2014 blijken dus woorden in de wind te zijn geweest.
Dat de etterende begroting van de regering-Michel/De Wever frontaal botst met De Wevers eigen ‘show me the money’-uitspraak is het bewijs dat men de PS blijkbaar niet nodig heeft om een PS-beleid te voeren. De Wever staat met de begrotingsbillen bloot.
Maar ook in het kader van de communautaire stilstand smaakt de budgettaire vaandelvlucht van de N-VA bijzonder zuur voor het Vlaams Belang. Van hun belofte om in ruil voor het bevriezen van de Vlaamse eisen sociaaleconomisch orde op zaken te stellen, schiet niets meer over. De vraag wat deze partij nog in deze regering doet of wat haar precieze meerwaarde daarin is, kan zelfs het orakel van Delphi niet beantwoorden.
Dit maakt overigens andermaal duidelijk dat het in het Belgisch kader een hopeloze zaak is om de staatsfinanciën in dit land ooit nog op orde te krijgen. Indien de Vlamingen zich uit dit financiële moeras willen trekken, dan zal alleen een finale boedelscheiding tussen Vlaanderen en Wallonië daar enig perspectief op kunnen bieden.