Aan Doorbraak gaf ik mijn analyse over de huidige regeringsvorming.
Hieronder kan u het integrale artikel lezen:
Paul Magnette (PS) en Bart De Wever (N-VA) gooiden vrijdag de handdoek in de ring. Hun poging om een regering op de been te brengen is daarmee gefaald. Barbara Pas (Vlaams Belang) geeft haar analyse van de situatie. ‘Ik had sowieso geen goed oog in de oefening die N-VA en PS aan het doen waren. U weet dat bij mij de nadruk op het communautaire ligt. De Wever wou zijn achterban verkopen dat er op termijn een staatshervorming zou komen.’
Kat in een zak
De Wever wou dat volgens Pas doen ‘door tijdelijk op federaal niveau met gesplitste ministeriële comités te werken. Dan zou er na de volgende verkiezing een overdracht van bevoegdheden kunnen volgen via wijziging van de grondwet, maar daar heb je op dat moment geen enkele garantie voor. Want stel dat ze alle nodige artikelen voor herziening vatbaar verklaren, dan heb je nog geen garantie dat een volgende regering die staatshervorming wel degelijk doorvoert. Dat is een kat in een zak kopen.
CD&V kon in dit scenario meestappen om twee redenen. Ten eerste omdat het helemaal niet vaststond dat het tot een staatshervorming zou komen en ten tweede omdat ze een aantal zaken wél willen regionaliseren. Ik denk maar aan de uitspraken van Geens (CD&V) over justitie. Ze zijn ook te vinden voor een verdere regionalisering van de gezondheidszorg. Ik heb altijd gedacht dat het compromis in die bevoegdheden zou liggen. Maar als de Vivaldi-partijen njet zeggen, is een tweederdemeerderheid veraf.’
Geen toekomst meer voor België
‘Ik vind het een stap dichter naar nieuwe verkiezingen. Het alternatief dat nu terug opduikt, een Vivaldi-coalitie, is helemaal niet waar de kiezer voor gekozen heeft. Het is overigens nogal frappant dat de nieuwe voorzitter van Open Vld (Egbert Lachaert – WM), die verkozen is omdat hij N-VA mee aan boord wou en geen Vivaldi zag zitten, nu net de tegenovergestelde piste gaat verkennen.
Laat het duidelijk zijn dat België geen toekomst meer heeft. Wanneer men zelfs in tijden van nooit geziene gezondheids-, economische en financiële crisis zelfs nog niet aan een noodregering geraakt, bewijst dit enkel dat het land op is.’
Herfederaliseren is ramp voor Vlaming
Pas ziet geen heil in een formatiepoging van de liberalen en de groenen. ‘Wanneer je ziet waarom de groenen en de liberalen dit project afschieten zitten er voor Vlaanderen geen nieuwe bevoegdheden in. Zij willen net herfederaliseren. Dat gaat helemaal de verkeerde kant uit. Ik zie daar absoluut geen heil in. Dat zou voor de Vlamingen een rampscenario zijn.’
Op naar nieuwe verkiezingen dus. Maar bieden die überhaupt een oplossing? De vraag is of we na verkiezingen wel een regering gaan kunnen vormen. Pas vindt dat we dan best kordaat aan tafel gaan zitten voor een boedelscheiding. ‘Als het verkiezingsresultaat dat toelaat zou dat de ideale stap zijn. Ik ga niet vooruitlopen op verkiezingsresultaten. Als dat de boodschap is die de kiezer geeft, is dat voor ons een droomscenario. Maar ook wanneer dit niet het geval is, zijn wij bereid om een meerderheid te leveren voor een aantal fundamentele zaken, zoals bijvoorbeeld de splitsing van de sociale zekerheid. Wij zitten momenteel al voor heel veel zaken op de wip. In veel dossiers hangt het van Vlaams Belang af of een voorstel al dan niet wordt goedgekeurd.’
Op de wip is ’t plezant
Pas voorspelt dat die afhankelijkheid van haar partij niet zal verminderen. ‘Dat gaat er na nieuwe verkiezingen niet op verbeteren. De andere partijen vinden deze situatie waarin ze van ons afhangen verre van aangenaam. Dat zou voor hen een extra drijfveer moeten zijn om toch tot een regering te komen, maar desondanks slagen ze er niet in. Zoals ik al zei, dit land is op.’
De ad hoc coalities in het parlement zorgen er wel voor dat er bij de stemmingen van voorstellen geen rekening meer wordt gehouden met het kostenplaatje en de begroting. Alle remmen zijn blijkbaar los. Voor Pas is het duidelijk hoe dit komt. ‘Daar heb je een coherent beleid van een regering voor nodig, maar in een land dat die regering niet kan leveren moet men het totaalplaatje bekijken en de bevoegdheden regionaliseren om zo tot een financieel plan te komen. Blijven aanmodderen is absoluut geen oplossing en geen optie.’