De Europese rode kaart voor de Belgische begroting komt voor het Vlaams Belang allerminst als een verrassing. Ondanks de gestegen belastinginkomsten en de lage intrestlasten blijft het tekort zo’n 7 miljard euro bedragen. Of zo’n 780 euro per belastingbetaler. Men zal hier later op terugkijken als een gemiste kans om de rekeningen eindelijk op orde te krijgen.
“Di Rupo heeft ons een enorm structureel deficit op de begroting nagelaten. Daar moet verandering in komen. De N-VA wil de rekeningen op orde krijgen. Met een begroting in evenwicht creëren we ruimte om nieuw beleid te voeren en verlagen we onze schulden.” De staalharde belofte die de kiezer in 2014 werd voorgehouden, kan voor het derde jaar op rij gecatalogeerd worden in de categorie van de goedkope cafépraat.
In zijn rapport maakt Europees Commissaris Moscovici de Belgische begroting met de grond gelijk. Onvoldoende structurele maatregelen, een te traag dalende staatsschuld en een structureel onevenwicht tussen inkomsten en uitgaven. Hierdoor belandt België in een weinig benijdenswaardig gezelschap, samen met onder meer Portugal, Spanje en Italië.
Opmerkelijk: de Europese Commissie hield in haar berekeningen nog geen rekening met de aangekondigde verlaging van de vennootschapsbelasting, die vanaf volgend jaar daalt van 34 naar 29 procent. Ondanks de (weinig geloofwaardige) garanties van de regering dat dit een budgetneutrale operatie betreft, spreekt het Rekenhof dat met klem tegen. Het staat met andere woorden in de sterren geschreven dat het tekort nóg verder zal oplopen.
Dit illustreert naadloos dat deze regering precies uitvoert wat ze de vorige verweet, namelijk het gewetenloos doorschuiven van schulden naar de volgende generaties. Door de gunstige Europese conjunctuur en de sterk gedaalde intrestlasten had deze begroting een kanteloment kunnen zijn die opnieuw perspectief biedt. Het staat buiten kijf dat men hier later op zal terugkijken als een gemiste kans om de rekeningen eindelijk op orde te krijgen.
Maar ook in het kader van de communautaire stilstand smaakt de budgettaire buis bitter. Van de belofte om in ruil voor het bevriezen van de Vlaamse eisen sociaaleconomisch orde op zaken te stellen, schiet niets meer over.