Op een druk bijgewoonde meeting in Gent maakte het Vlaams Belang duidelijk dat zij het enige alternatief is dat échte verandering in het beleid kan brengen.
U kan de volledige meeting herbekijken via https://www.facebook.com/vlbelang/videos/509893376466314/
Hieronder kan u mijn volledige toespraak herlezen:
Goede vrienden,
Dank u wel.
Dank voor jullie vertrouwen en enthousiasme. Dank voor jullie talrijke aanwezigheid op deze vrijdagavond. Op vrijdag de 13de nog wel, een dag die volgens bijgeloof ongeluk en rampspoed brengt.
Ik ben niet bijgelovig, maar voor alle voorzichtigheid misschien vandaag best geen onnodige risico’s nemen. Aan mijn collega poltici raad ik aan om zeker niet de sprong te wagen van hun ego naar hun IQ, want dat zou in sommige gevallen een vrije val met dodelijke afloop betekenen.
Chris heeft jullie zojuist haarscherp de rampspoed in Vlaanderen geanalyseerd: hoe in dit land veto’s van verliezers primeren boven de wil van de kiezer. Ook in Wallonië wordt de rampspoed verder gezet. Er is wel heel veel bijgeloof nodig om te geloven dat de Waalse regering die Di Rupo er op de been bracht haar ambities gaat realiseren. De afgelopen legislatuur, tijdens een goede conjunctuur, is de werkzaamheidsgraad in Wallonië met amper 2 procentpunt gestegen. Nu mikt Waals-president Di Rupo, zonder deftige hervorming, op 5 procentpunt. Dat is zoals een wielrenner die de ambitie heeft om ritten te winnen zonder fiets.
Nu het toch over rampspoed gaat, België en wat overblijft van de federale regering doet meer en meer denken aan een regelrechte ramp. Het doet mij heel sterk denken aan het overbekende verhaal van de Titanic. Helaas niet de Titanic van de succesfilm. In Brussel zien we geen lieftallige Hollywoodgezichtjes maar jammer genoeg enkel Wetstraatsmoelwerken. Hier geen Leonardo di Caprio of Kate Winslet; wij moeten het doen met Charles Michel en Sophie Wilmès.
Het was iets voor middernacht op die onzalige 14 april 1912, wanneer de Titanic met hoge snelheid een ijsberg ramde. Een uur later werden de eerste reddingssloepen te water gelaten. Tot dan was iedereen op de boot gebleven. Maar op het zwalpende schip, genaamd ‘De Belgische Regering’, sprongen de eerste matrozen al overboord bij het eerste zicht van een ijsberg. De N-VA excellenties hoopten dankzij Marrakesh een paar maanden voor de verkiezingen, met een kortstondig ronddobberen in het koude water van de oppositie, vier jaar wanbeleid van zich af te kunnen schudden.
Aan boord van de Titanic gingen velen de geschiedenis in als een toonbeeld van moed. Ontwerper Thomas Andrews en kapitein Edward Smith gingen mee ten onder, net als het orkest, dat zich de legende in speelde. Maar aan boord van de zwalpende schuit, genaamd ‘De Belgische Regering’, is moedig gedrag ver te zoeken. Integendeel, als echte onvervalste ratten verlaten ze daar allemaal snel-snel het zinkende schip.
Zo is er kapitein Charles Michel die, nadat hij door een totaal gebrek aan stuurmanskunsten zijn schip tot zinken bracht, als eerste plaatsnam in de riante reddingssloep van de Europese Raad. En voor die andere rat, zijn eerste stuurman Didier Reynders, staat intussen ook een luxueuze reddingssloep klaar. Nadat dit genie het land heeft opgezadeld met een enorm begrotingstekort, ging het gerucht dat hij Europees Commissaris voor Begroting zou worden, maar men heeft een beleidsdomein gevonden waarin dit land het de voorbije jaren zelfs nog slechter heeft gedaan: hij mag nu Europees Commissaris voor Justitie gaan spelen.
In 1912 werden de mannen die laffelijk gebruik maakten van een reddingsloep, terwijl er nog vrouwen en kinderen in gevaar verkeerden, met minder égards behandeld. Eén Japanner overleefde toen de ramp, Masabumi Hosono. Hij werd wegens zijn lafheid door zijn land uitgespuwd, verloor prompt zijn job, en zijn familie ging nog generaties gebukt onder een schaamtegevoel. Maar schaamte of eergevoel zijn voor ratten volslagen onbekende begrippen.
Tussen haakjes, aan de heren Michel en Reynders wil ik graag meegeven dat een reddingssloep niet altijd redding brengt. Van de 15 honden die meereisden met de Titanic, werden er slechts twee gered. En een van die hondjes kwam kwispelend aan land op de kade in New York… En werd daar – en dat is authentiek – prompt doodgereden door een auto.
Maar goed, met het vertrek van Reynders zijn we intussen al aan de 14de excellentie die de zwalpende schuit genaamd ‘de Belgische Regering’ verlaat. De 14de! Dit is geen regering van lopende zaken – dit is een regering die wegloopt van de zaken!
En daarmee komen de twee Europese topjobs dus in handen van Franstalige politici van de MR – nota bene slechts de zevende partij van het land qua stemmenaantal. En wie wordt er genoemd als nieuwe kapitein van de zwalpende schuit genaamd ‘De Belgische regering’? Sophie Wilmès: de MR-minister van begroting die zich in het verleden in de Vlaamse rand heeft laten kennen als de Vlamingenhaatster bij uitstek. Eentje van het soort dat elke ochtend een uur te vroeg opstaat, gewoon om zo de Vlamingen nog een uurtje langer te kunnen haten.
En de zogenaamd Vlaamse partijen, ze kijken ernaar als konijnen naar een lichtbak. Niemand verroert zich. SPa, Verlopen VLD, CD&V, maar ook de N-VA.
Bij monde van Peter De Roover had de N-VA weliswaar even de schijn gewekt ook tegen de aanstelling van Reynders te zijn, maar al snel werd duidelijk dat dat verbale protest van de N-VA, zoals steeds, niet meer dan slecht gespeeld amateurtoneel was.
Premier Michel had over de aanstelling van Reynders namelijk op voorhand overlegd met alle partijen behalve het Vlaams Belang, dus ook met N-VA voorzitter Bart De Wever. En de N-VA verzette zich op geen enkel ogenblik tegen het feit dat beide Europese topjobs in liberale francofone handen terecht kwamen. Net zoals de N-VA nu ook zwijgt over het feit dat een rabiate franskiljon als Wilmes premier dreigt te worden. Blijkbaar is de goesting van de N-VA om in een nieuwe Marrakescoalitie te stappen een heel pak groter dan haar verontwaardiging over het anti-Vlaamse beleid dat in dit land wordt gevoerd.
Het is een publiek geheim dat de N-VA zich bijzonder soepel – zeg maar ruggengraatloos – opstelt omdat ze in ruil voor het zich niet verzetten tegen de voordracht van Reynders zal beloond worden met een hoge post bij de Europese Investeringsbank. Een functie waar zowel voormalig Vlaams minister Philippe Muyters als voormalig minister van Financiën Johan Van Overtveldt op azen. Net zoals de MR is de N-VA dus volop bezig met het misbruiken van de Wetstraat om door de kiezer afgestrafte politici aan een Europese win-for-life te helpen. MR en N-VA, steek ze in een zak en schud ermee, het zijn allemaal dezelfden.
Politicoloog Carl Devos stelde het scherp maar deze keer ook correct, en ik citeer: “Het is niet fraai. Het is zelfs beschamend, vreselijk, irritant, arrogant en alles daartussen. De exit van vicepremier Reynders naar de Europese Commissie is een onsmakelijk staaltje van zelfbediening in de Wetstraat waar zelfs de meest doorwinterde watchers het zuur van krijgen.”
Vrienden,
ik maakte hier deze avond een vergelijking tussen de Titanic en de zwalpende schuit genaamd ‘De Belgische Regering’. De gelijkenis tussen het prestigieuze stoomschip en de afgeleefde, gammele schuit is echter zo voor de hand liggend dat ik me afvraag of een paar van de huidige Belgische excellenties de ramp in 1912 effectief nog zelf hebben meegemaakt. Hun acute aanvallen van alzheimer verraden alleszins een leeftijd van ruim boven de honderd.
Zo is er de onvermijdelijke Theo Francken die nu in de pers luid blaast en toetert tegen het opengrenzenbeleid dat hij jarenlang zelf heeft gevoerd. En zo is er Charles Michel die vorige week nog van woede stond te schuimbekken toen hij vernam dat het Belgische begrotingstekort richting 13 miljard euro gaat. Een begrotingstekort waar hij als kapitein van de zwalpende schuit, die nog erger op en neer danst dan de Marie-Louise, zelf voor verantwoordelijk is. Hoe groter het ego, hoe korter het lontje en hoe korter het geheugen blijkbaar.
Kortom vrienden, 110 dagen na de verkiezingen zitten we in dit land met een regering van scheeflopende zaken wiens enige bekommernis het is om voor zichzelf een zo rijkelijk als mogelijk beloonde exit te forceren. Dat er in de verste verten nog geen zicht is op een nieuwe regering stoort deze excellenties überhaupt niet. En eerlijk gezegd: mij stoort het ook niet. Om eerlijk te zijn, het zal mij een rotzorg wezen, het zal mij worst wezen! Het bewijst enkel maar datgene wat het Vlaams Belang, en voorheen het Vlaams Blok, steeds gezegd heeft. Namelijk: België functioneert niet.
België is een anomalie, een kunstmatige wantoestand, niet meer dan een samenraapsel van een overwegend rechts Vlaanderen en een extreem-links Wallonië. Een Wallonië dat verteert en een Vlaanderen dat de rekening moet betalen. Want ondanks vier jaar durven, denken en doen van de Kracht van Verandering blijven de miljardentransfers van Vlaanderen naar Wallonië gewoon verder gaan.
Daarom dus, goede vrienden, dat ik inderdaad niet rouwig ben om het uitblijven van een Belgische regering. Hoe langer het duurt, hoe rapper men zal inzien dat België niet werkt. België is zelfs geen democratie met twee snelheden meer. Neen, het is een particratie met één enkele agenda: die van het eigenbelang. De stem en de wil van de burger wordt totaal genegeerd.
Op Vlaams niveau was er nog even de schoneschijn-operatie van Bart De Wever om met het Vlaams Belang te praten, om daarna gewoon over te gaan tot de orde van de dag en een losers-coalitie op de been te brengen. Op federaal vlak heeft men zelfs de beleefdheid niet om naar meer dan 800.000 Vlamingen te luisteren. De stem van 800.000 kiezers wordt er overstemd door het valsspelende orkest van de zwalpende schuit genaamd ‘De Belgische regering’. Het orkestje van de Titanic speelde tenminste nog tot op het einde in de maat.
Wat ons betreft mogen er dus gerust nieuwe verkiezingen komen. Ik geef het onze tegenstanders op een blaadje: wij zijn er klaar voor! Als U vandaag niet naar de stem van het volk wil luisteren, dan zullen wij ervoor zorgen dat diezelfde stem bij de volgende verkiezingen nog veel luider zal klinken. U zal niet meer rond de stem van het volk heen kunnen. Dan zullen wij ervoor zorgen dat U na die verkiezingen alle reden hebt om als vulgaire ratten het zwalpende schip genaamd ‘De Belgische Regering’ te verlaten.
Deze vrijdag de 13de is geen ongeluksdag, maar een dag van hoop. De Vlamingen hebben een alternatief die hun belangen op de eerste plaats zet. Wij, en alleen wij, zullen ervoor zorgen dat een nieuwe generatie politici het schipsroer in handen neemt, en met een frisse en stevige bries in de zeilen het ruime sop kiest – rechtdoor naar een duidelijk doel: een onafhankelijk Vlaanderen!