In de laatste editie van 2021 van het weekblad ’t Pallieterke werd mijn nieuwjaarsbrief gepubliceerd:
Ik wens iedereen eerlijke en open debatten
Het stemt tot grote tevredenheid om weldra pagina 2021 van het grote geschiedenisboek te kunnen omdraaien. Lectuur over problemen allerhande is nooit fraai of vrolijkmakend, en al zeker niet als het onder meer gaat over nakende stroomtekorten, extreem hoge energiefacturen, een stijgende migranteninvasie, een voortschrijdende islamisering, een inefficiënte en chaotische aanpak van een pandemie en een onvoorstelbaar begrotingsgeknoei.
Van mijn ouders heb ik steeds geleerd dat alle problemen, hoe groot en onoplosbaar ze ook moge lijken, bespreekbaar zijn. Zonder uitzondering. Een waarheid als een koe en ik ben daar nog steeds van overtuigd. Helaas moet ik keer op keer vaststellen dat de heren en dames van de paarsgroene meerderheid mijn visie hieromtrent niet delen. Of zij van hun ouders dan misschien hebben meegekregen dat er problemen bestaan die gelijk hoe taboe moeten blijven, weet ik niet, maar feit is dat ze van zowat elk probleem waarmee ze deze legislatuur al geconfronteerd werden, zijn weggevlucht.
Oppositieleden die problemen alleen maar aankaarten worden al zomaar weggezet als antivaxers of racisten. Door mensen in een verdomhoekje te plaatsen en op die manier elke dialoog te vermijden nestelt men zich waarschijnlijk wel in het comfortabele eigen grote gelijk, maar een oplossing biedt het allerminst. Integendeel, deze houding is niet alleen gemakzuchtig en laf, maar is vooral polariserend voor de samenleving en nefast voor een democratie. Mensen die in het bijna voorbije 2021 dertig jaar zijn geworden hebben dankzij het cordon, waardoor het niet mogelijk is problemen te benoemen zonder te worden uitgesloten, nooit in een echte democratie kunnen leven.
Problemen zijn niet enkel bespreekbaar, ze moeten, om een oplossing te krijgen, noodzakelijkerwijze ook effectief besproken worden. En daarvoor is er absoluut een dialoog nodig. Open en volwassen, helder en onbevangen. En, ook al klinkt dat in deze tijden als een dagdromerij, vooral met respect voor eenieders mening. Enkel door in gesprek pro’s en contra’s te kunnen afwegen is het mogelijk om tot gezamenlijke inzichten en probleemoplossing te komen.
En je zou kunnen zeggen dat, waar het gaat om het luisteren naar kritiek op het beleid, in dit land al tientallen jaren het schoentje wringt. Maar dat is helaas een understatement. Het is ondertussen veel erger dan dat. De paarsgroene bende van Alexander De Croo is de fase van de wringende schoentjes al lang voorbij en is sinds 2021, zoals de inquisitie destijds, geen schoentje maar een voetschroef beginnen hanteren om oppositiegeluiden en tegenstemmen te bekampen.
Met paarsgroen stevenen we sinds dit jaar immers af op een maatschappij waarin vrije meningsuiting met rechtszaken, geldboetes en celstraffen wordt bestreden. Op het einde van de meimaand van het jaar waarvan we de bladzijde zo graag zullen omslaan werd dit voor iedereen duidelijk met de schandelijke veroordeling van enkele militanten van Voorpost. De heren hadden het gewaagd om via een spandoek een stelling te verkondigen. Sommigen werden hierom zelfs bedeeld met een effectieve gevangenisstraf… het is eens iets anders dan een opstelletje moeten schrijven omdat je deelnam aan een groepsverkrachting.
Vrije meningsuiting die niet aanzet tot geweld is essentieel is voor de democratie, maar van aanzetten tot geweld was op de Voorpost-spandoek zeker geen sprake. We zijn dit jaar in de gevaarlijke situatie terechtgekomen waarbij kritiek op beleid zomaar beschouwd kan worden als ‘aanzet tot haat’, en dat is natuurlijk een bijzonder subjectief en emotioneel begrip. Wanneer iemand nu precies ‘aanzet tot haat’ is daarnaast juridisch heel moeilijk te omlijnen, maar daar zal deze regering, als rechter en partij tegelijkertijd, zelf wel over oordelen.
Alexander De Croo en zijn kornuiten bleven dan ook angstvallig stil wanneer onze Kamerfractie hen pertinente vragen over de veroordeling in kwestie voor de voeten wierp. De ontwijkende en nietszeggende antwoorden waren, net als de stilte, veelzeggend. Een stilte die we ook mochten waarnemen wanneer het bijvoorbeeld ging over de censuur van meningen door Amerikaanse Big Tech-bedrijven.
Maar ik ben, zoals gezegd, alvast blij pagina 2021 te kunnen omdraaien. En we zullen er als Vlaams Belang alles aan doen om pagina 2022 een andere invulling te geven, ook al besef ik ten zeerste dat het niet eenvoudig zal zijn. De aanval op de vrije meningsuiting zal er, nu de paarsgroene partijtjes verschrompelen en afstevenen op de kiesdrempel, alleen maar heviger op worden. Toch blijf ik optimistisch, zoals het in een nieuwjaarsbrief tenslotte ook hoort. Zoals in 2004 in het beruchte Vlaams Blok-proces werd bewezen krijg je ideeën niet klein door vervolging en bestraffing. Daar los je niets mee op. Integendeel, dat kan enkel via respect en dialoog, via eerlijke en open debatten. Ik wens het iedereen toe.
Barbara Pas
Nationaal ondervoorzitter Vlaams Belang
Fractievoorzitter in de Kamer