Vandaag werd in de Kamer het “Verdrag inzake stabiliteit, coördinatie en bestuur in de Economische en Monetaire Unie” goedgekeurd. Een zoveelste EU-wurgverdrag waartegen onze fractie zich hevig heeft verzet met stevige, uitgebreide en onderbouwde tussenkomsten van Bruno Valkeniers, Hagen Goyvaerts en uw dienaar.
U kan mijn tussenkomst hieronder herlezen en hier herbekijken: http://www.dekamer.be/kvvcr/showpage.cfm?section=none&leftmenu=none&language=nl&cfm=/site/wwwcfm/streaming/archive/viewarchivemeeting.cfm?meeting=20130619-1
Collega’s,
In alle stilte zet de gevestigde politiek alweer enorme stappen in de richting van een ‘Verenigde Staten van Europa’. Er ligt vandaag immers een zoveelste wurgverdrag van de Europese Unie ter goedkeuring op tafel dat meer macht overdraagt aan de supranationale instellingen van de EU.
Met dit zogenaamde ‘Verdrag inzake stabiliteit, coördinatie en bestuur in de Economische en Monetaire Unie’, oftewel ‘Fiscal Compact’, komt een groot deel van de macht over onze begroting bij de antidemocratisch tot stand gekomen en niet-democratisch werkende EU te liggen. Het Fiscal Compact regelt in essentie de afdracht van macht en bevoegdheden aan de EU. We geven alweer soevereiniteit weg.
Het Fiscal Compact is de zoveelste in een rij van maatregelen die worden ingezet om de ‘stabiliteit van de euro’ te ‘verbeteren’. ‘Stabiliteit’ is tegenwoordig een van de meest gebruikte woorden in het EU-jargon. Sinds de invoering van de euro is de term ‘stabiliteit’ hét toverwoord van de EU, maar eigenlijk is het gewoonweg Orwelliaans taalgebruik gebleken. Want de EU en de euro hebben van een relatief stabiel Europa immers een instabiel continent gemaakt. De euro heeft juist voor chaos en instabiliteit gezorgd in plaats van stabiliteit. Daarom zijn er om de euro te redden allerlei ondemocratische kunstgrepen nodig, zoals het zogenaamd Europees Stabiliteitsmechanisme en dit daarmee samenhangend wurgverdrag. Ze hebben alleen maar tot doel om van Europa een Europese superstaat te maken.
De collega’s van de PS waren recentelijk niet te spreken over de boete die ons land boven het hoofd hing wegens hun wanbeleid inzake begroting. De Europese Commissie zou zich te veel bemoeien. Hun partijvoorzitter haalde scherp uit naar de EU. Niet voor het eerst. Hij sneerde in de kranten al ruim een jaar geleden, toen hij nog minister van overheidsbedrijven was: “Waar haalt Europees commissaris Olli Rehn de legitimiteit vandaan om een streng besparingsbeleid te eisen van de Belgische regering?” Wel, beste collega’s van de PS, het antwoord is eenvoudig: u geeft hen die legitimiteit met wurgverdragen zoals deze Fiscal Compact. Met het Fiscal Compact geven we immers de regie over onze overheidsfinanciën in handen van de EU.
Het Vlaams Belang verzet zich tegen wurgverdragen als deze met verregaande machtsoverdrachten naar de megalomane EU-instellingen. Wij verzetten ons tegen deze EU, maar laat het duidelijk zijn: wij doen dat uit liefde voor Europa. De EU wil de Europese burgers opdringen dat Europa gelijk staat aan de EU, of niet zonder de EU kan. Europa en de EU worden dan ook al te vaak en door de eurofielen bewust verward, maar het zijn twee totaal verschillende zaken.
Collega’s,
Het onafhankelijk en soeverein Vlaanderen waar wij naar streven, maakt deel uit van een prachtig continent: Europa, de bakermat van onze westerse cultuur. Laat mij – u verwacht het misschien niet – in dat kader een oproep doen tot diversiteit. Niet voor de diversiteit van de eurocraten, die de massa-immigratie bepleiten en aanwenden om één grote Europese multikulti-eenheidscultuur te realiseren; wél voor de historisch gegroeide Europese diversiteit, die heeft geleid tot de typische Europese lappendeken met vrije, soevereine en goed samenwerkende naties. Van dat Europees lappendeken moet het onafhankelijke Vlaanderen waar wij naar streven deel uitmaken.
Cultuurhistorisch gezien is Europa een zeer verscheiden continent: een Deen is geen Griek, een Nederlander is geen Portugees, een Vlaming is geen Waal. De verschillen zijn groot, niet in het minst wegens het ontbreken van één gemeenschappelijke taal. Verder zijn er grote Europese verschillen inzake demografie, geschiedenis, recht, politiek, economie, bureaucratie, pensioenstelsels, onderwijs, geopolitieke positie, sociale voorzieningen, energieafhankelijkheid, enzovoort, en dat is prima! Europa is juist sterk kunnen worden mede dankzij die unieke interne diversiteit: de Europese rijkdom aan culturen, tradities en volkeren. Los van het feit dat het onwenselijk is, is Europa dus absoluut niet eenvormig en niet homogeen genoeg om een Europese eenmaking te doen slagen: een Europese superstaat kàn simpelweg niet werken.
Ofschoon Jean Monnet reeds in 1943 van een ‘Europese federatie’ sprak, twijfelen wij uiteraard niet aan de goede intenties van een Jean Monnet of een Robert Schuman, die het voorkomen van oorlog en het stimuleren van economische groei in Europa voor ogen hadden. Wie kan er immers tegenstander zijn van een zekere mate van intergouvernementele samenwerking om vrede en meer welvaart in het mooie Europa te bewerkstelligen?
Het ging echter fundamenteel mis in 1992, toen met het Verdrag van Maastricht een federaal concept werd uitgerold met het oog op de invoering van een eenheidsmunt. Helmut Kohl heeft toen gezegd: “We moeten van de euro een onomkeerbaar politiek proces maken. Mitterrand vindt dat ook. Dus daar moeten we zo snel mogelijk aan werken.” Laat het tot u doordringen: een onomkeerbaar politiek proces. Dat betekent in essentie het einde van de democratie. Het Vlaams Blok hield in 1992 dan ook een persconferentie: “Europa ja, Maastricht nee”.
De intenties van Schuman en Monnet mochten dan wel nastrevenswaardig zijn, met de euro in de ene hand en domme euronationalistische maakbaarheidsutopieën in de andere bewerkstelligt de EU precies het omgekeerde.
De euro was dus gedoemd om te mislukken. Een gezamenlijke munt kan immers niet overleven zonder politieke of ‘totale’ unie. De eurofiele politieke elites wisten dat, en derhalve wisten ze ook dat de invoering van de euro onvermijdelijk zou leiden tot de huidige eurocrisis.
De euro is een ramp voor de Europese welvaart: cijfers tonen aan dat niet-eurolanden het vaker economisch beter hebben gedaan dan eurolanden, en dat in zijn geheel niet-eurolanden harder zijn gegroeid. Vandaag neemt bijvoorbeeld de werkloosheid in de eurozone enorm toe, terwijl ze in Europese landen buiten de eurozone daalt. Op sociaaleconomisch vlak doet vandaag uiteraard geen enkel land het erg goed vanwege de wereldwijde crisis, maar de landen waar men de euro heeft ingevoerd, doen het beduidend slechter.
De euro schiep een economische realiteit waarin Europese (economische) samenwerking – waar absoluut niets mis mee is – wel móest uitmonden in verregaande Europese (politieke) integratie – wat iets compleet anders is. De EU en de euro zijn verre van democratisch tot stand gekomen. Bovendien kan de EU onmogelijk evolueren naar een politieke of ‘totale’ unie zonder de democratie verder te verkrachten.
De euro was inderdaad gedoemd om te mislukken. En als de euro mislukt, dan mislukt ook deze EU, die door de euro wordt geschraagd en haar ondemocratisch machtsgreep legitimeert met de eurocrisis. Want om toch koste wat het kost te proberen de euro te redden, maakt de EU van Europa een transferunie naar Belgisch model, waarbij het Noorden financieel opdraait voor het Zuiden. Het kunstmatig in leven houden van de euro betekent dat er reeds vele honderden miljarden zijn gevloeid en blijven vloeien naar noodlijdende eurolanden. Met Portugal, Ierland, Italië, Griekenland, Spanje en nu ook Cyprus hangt maar liefst een derde (!) van de eurolanden aan het EU-infuus.
De euro is geen geld, de euro kost geld. En bij die kostprijs wil ik toch even stilstaan.
Los van de kostprijs van euro is de Vlaming reeds de grootste netto-betaler van de EU. Met een jaarlijkse kost van 286 euro betalen de Vlamingen jaarlijks meer aan overdrachten aan de EU dan de Nederlanders, de Walen, de Duitsers, de Fransmannen, de Denen, de Zweden, de Finnen, de Cyprioten, enzovoort. Vlaanderen kan zich een dergelijke kritiekloze aderlating naar de EU niet meer veroorloven. Bovendien is er op deze miljarden onvoldoende controle en onvoldoende objectieve meting van efficiëntie en resultaten. De Europese Rekenkamer publiceert ieder jaar een verslag over de rechtmatigheid van de EU-uitgaven (130 miljard euro per jaar). Dat heeft nog nooit tot een goedkeurende verklaring geleid. Dat de Europese Rekenkamer al jarenlang weigert de Europese rekeningen goed te keuren wegens de vele fouten, is op zich al een teken aan de wand…
Naast deze ‘reguliere’ overdrachten betaalt de Vlaming zich ook blauw aan de instandhouding van de euro via de diverse toezeggingen aan steunfondsen allerhande. In totaal gaat het om een bedrag van maar liefst 70 miljard euro aan rechtstreekse en onrechtstreekse bijdrages voor de vele Europese noodfondsen, de vele leningen, de risico’s die België loopt als aandeelhouder van het IMF, enzovoort. (Berekeningen van Britse denktank, “Open Europe” vorig jaar: Europees Stabiliteitsmechanisme (ESM): 24,4 miljard euro; Europese Faciliteit voor Financiële Stabiliteit (EFSF): 15,3 miljard euro in 2010; een lening van 2,89 miljard aan Griekenland; Bovenop deze 42,9 miljard houdt Open Europe rekening met het risico dat België loopt als aandeelhouder van het IMF, eveneens een belangrijke geldschieter voor de Europese hulpprogramma’s: 0,6 miljard voor Griekenland en 5,3 miljard voor het aandeel van het IMF in de leningen van de EFSF. Ten slotte loopt België nog een risico in het oorspronkelijke EFSM en via de Europese Centrale Bank (ECB) door het inkoopprogramma van obligaties van probleemlanden.)
70 miljard euro aan risico’s dus, wat neerkomt op 20% van het Belgische BBP of van de publieke schuld. Een enorme blootstelling die dan nog enkel rekening houdt met het Europees risico.
Omgerekend per capita betekent dat de redding van de euro de Vlaming tot hiertoe maar liefst 6000 euro heeft gekost. Bovenop de 286 euro die de Vlaming jaarlijks aan de EU betaalt, komt dus nog eens 6000 euro per Vlaming. Zolang de euro door de EU kunstmatig in leven wordt gehouden, zal dat bedrag blijven toenemen.
En hoe goed en zorgzaam de EU met ons geld omspringt, kunnen we zien aan Egypte…
Het Vlaams Belang protesteerde reeds in januari van dit jaar bij de aankondiging van Herman Van Rompuy dat Egypte van de EU 5 miljard euro zou krijgen “om de overgang naar de democratie te steunen.” Geloven dat Morsi dat geld zal aanwenden om van Egypte een democratische rechtsstaat te maken getuigt van een ongeziene naïviteit. In de praktijk houdt het zogenaamde ‘democratiseringsproces’ waar Van Rompuy van spreekt in dat vrouwen, christelijke Kopten en andere minderheden worden onderdrukt en dat vrije meningsuiting onbestaande is. Het kan dan ook niet verbazen dat sinds de val van Moebarak in maart van vorig jaar meer dan 100.000 koptische christenen uit Egypte zijn gevlucht vanwege intimidatie door moslims en gebrek aan bescherming door de regering.
Het is dan ook bijzonder cynisch dat de Europese Unie – nota bene als winnaar van de Nobelprijs voor de vrede – met miljarden aan belastinggeld, een islamistische president steunt die lak heeft aan de rechten van vrouwen, homo’s en niet-moslims. Het land verwordt steeds verder tot een islamitisch kalifaat, waarbij meer en meer elementen van de sharia worden ingevoerd. Terwijl een kwart van de Europeanen de armoedegrens heeft bereikt, financiert de EU deze verwerpelijke evolutie. Dat kan niet de wens van de burgers in de lidstaten zijn, denk ik dan.
Gisteren kregen we gelijk van de Europese Rekenkamer. In haar rapport uit de Rekenkamer zware kritiek op de besteding van 1 miljard euro EU-steun voor Egypte. Het is volstrekt onduidelijk of het geld efficiënt en rechtmatig is besteed. Rekenkamerlid Karel Pinxten: ‘We weten simpelweg niet hoe het geld is besteed, dus ook niet hoe fout.’ Hij spreekt van een ‘zwart gat’ waarin het miljard is terechtgekomen.
Enerzijds plaatst de Rekenkamer grote vraagtekens bij de 600 miljoen euro dat was bestemd voor zorg, onderwijs en transport. Dat werd direct aan het Egyptische ministerie van Financiën overgemaakt terwijl het begrotingsbeheer in Egypte te wensen overlaat. De uitgaven voor het leger en de president worden überhaupt niet vermeld. Er bestaan grote ‘speciale fondsen’ die buiten de boeken worden gehouden. De corruptie is wijdverbreid. Van haar kant koppelde de EU nauwelijks duidelijke en meetbare doelen aan de besteding van de financiële hulp.
Ook de projecten voor meer democratie en naleving van de mensenrechten (400 miljoen euro) waren ‘weinig succesvol’ volgens het rapport van de Rekenkamer. De onwil bij de Egyptische autoriteiten was groot en de programma’s werden gesaboteerd of geschrapt, aldus het rapport.
Volgens Pinxten heeft het verdrijven van dictator Mubarak begin 2011 de situatie voor de hulpverlening niet verbeterd. ‘Integendeel: met Mubarak waren er problemen maar onder de huidige president Morsi worden die alleen maar groter.’ De Rekenkamer roept de EU op om de huidige ‘zachte aanpak’ van geven zonder zeuren in te wisselen voor resultaatgerichte steun met harde voorwaarden. Dat zegt genoeg. En dit is trouwens de terugkerende boodschap in alle specifieke rapporten van de Europese rekenkamer over de effectiviteit van EU-subsidies…
Dit recente Egyptisch voorbeeld haal ik aan, collega’s, om aan te tonen dat de EU volledig de pedalen kwijt is: terwijl de eurocrisis wild om zich heen slaat en de Europeanen structureel verarmen, vloeien miljarden euro’s naar een jihadistisch en antiwesters regime.
Collega’s,
Naast het feit dat de Vlaming financieel wordt leeggezogen door de EU, wordt de Griek, Italiaan of Spanjaard geenszins geholpen door de Vlaams-Europese geldstroom, wel integendeel. Zij worden, net zoals de Waal in de Belgische context, financieel afhankelijk gemaakt van de EU en gedegradeerd tot chronisch zieke patiënt.
De EU wil dit vanuit haar ivoren toren niet inzien en kiest voor de vlucht vooruit. De eurocraten gaan immers uit van een maakbaarheidsideaal waarbij ze de Europese eenheidsmunt en de crisis die die heeft veroorzaakt, als alibi gebruiken om één Europees volk, één Europees rijk en één Europese leider te creëren. Ze doen er alles aan om de euro kunstmatig in leven te houden, door méér macht en méér bevoegdheden over te hevelen naar de EU; en door de natiestaten en de Europese volkeren te verzwakken en te pogen ze te homogeniseren door het openzetten van de grenzen en het toelaten van massa-immigratie. In feite vindt er een enorme machtsgreep plaats door de EU, waarbij een onafhankelijk Vlaanderen bij voorbaat zijn soevereiniteit ziet verdampen naar de EU.
De invoering van de euro en de totstandkoming van de EU was en is een fatale misser die slecht is voor de Europese vrede en welvaart: geen enkele verstandige econoom zou de euro hebben bedacht en geen enkele volksnationalist zou het Euronationalisme van de EU mogen steunen. Men blijft echter hardnekkig de leugen propageren dat de EU en de euro voor welvaart en sociale vrede zorgen, en dat bovendien de huidige crisis nog veel erger zou zijn geweest zonder de EU/de euro. Het tegendeel is waar: de euro veroorzaakt en versterkt juist een financieel-economische crisis. Verder staan ‘Euronationalisme’ of ‘Eurofederalisme’ simpelweg haaks op volksnationalisme en Vlaams-nationalisme, dat enkel kan betijen in ten hoogste een Europese confederatie. De ‘EUtopie’ leidt er toe dat het volk steeds meer als ‘de vijand’ wordt gezien aan wie de eurocraten vanuit Brussel en Straatsburg hun wil moeten opleggen ‘voor hun eigen bestwil’. Daarom is het Vlaams Belang, als Vlaamse, democratische en pro-Europese volkspartij, met trots en overtuiging een ware eurokritische en eurosceptische partij.
Collega’s,
Ik kom tot mijn besluit. Om culturele redenen, vanuit een democratische reflex en om sociaal-economische redenen verzetten wij ons tegen een Europese superstaat. Het verdrag dat u straks zal goedkeuren is een zoveelste stap richting een ‘Totale Unie’. Voor zulke EU, die élk aspect van ons leven beheerst, daar bedanken wij voor.
Wij kiezen ondubbelzinnig voor een onafhankelijke en soevereine Vlaamse staat in een vrije Europese confederatie. Vlaanderen kan een pioniersrol spelen in de her-democratisering van Europa.
De culturele eigenheid – de diversiteit – en soevereiniteit hebben Europa mee gemaakt tot het prachtige Avondland dat het is – we moeten echter bijna zeggen: was. Een Europese federatie kan niet werken omdat de verschillen binnen Europa te groot zijn. Maar zonder zo’n Europese superstaat kan de euro niet blijven bestaan. De euro is dan ook gedoemd om te mislukken en moet dus zo snel mogelijk worden ontmanteld. Koste wat het kost de munt – kunstmatig – in stand houden kost ons welvaart, democratie en werkt zelfs een instabiel Europa in de hand.
De EU en de euro mismeesteren niet alleen de democratische rechtstaat en onze identiteit, cultuur en samenleving, ze maken van Vlaanderen ook een Europese melkkoe en veroorzaken sociaaleconomische catastrofes. Als enige EU-kritische partij in Vlaanderen verzet het Vlaams Belang zich dan ook tegen de EU en tegen de euro. Wij zijn niet enkel euro-kritisch. Wij stellen de euro en de EU zèlf in vraag.
21 jaar geleden hebben wij ons tegen het verdrag van Maastricht en het invoeren van de euro verzet. Ook vandaag vragen wij om terug te keren naar de Europese samenwerking van voor het Verdrag van Maastricht. Naast de ordelijke opdeling van België, pleiten wij dus ook – geheel consequent – voor een ordelijke ontmanteling van de grotere versie ervan: de EU en de eurozone.
En inconsequent als ze zijn speelt het voor de eurofiele draagvlaknationalisten van de N-VA blijkbaar geen rol dat de ondemocratische EU geen enkel publiek draagvlak heeft. Want wie denkt zoals de N-VA, dat méér EU goed is voor Vlaanderen, dwaalt: meer EU betekent minder Vlaanderen. Meer EU betekent dat Vlaanderen stelselmatig wordt gedegradeerd tot een provincie van Europa; meer EU betekent dat Vlaanderen naast de melkkoe van Wallonië, ook de melkkoe van Europa wordt..
Wanneer u morgen dit verdrag goedkeurt, worden we weer wat meer marionet van de EU. Maar bovenal wordt door dit verdrag de Vlaming financieel leeggezogen en wordt een onafhankelijke Vlaamse staat steeds meer een lege doos. Wij zullen dit verdrag dan ook niet goedkeuren en we zullen ons blijven verzetten tegen de machtsgreep van de EU.