De uitspraak van het Hof van Cassatie inzake Martin is allesbehalve verbazingwekkend. Juridisch is op de vrijlatingsbeslissing inzake Martin immers weinig aan te merken. De strafuitvoeringsrechtbank heeft gewoon een vreselijk slechte wet toegepast en daarvoor zijn de politici verantwoordelijk die deze wetgeving hebben goedgekeurd.
Diezelfde politici die nu in allerlei hypocriete reacties hun verontwaardiging uiten. De zaak Martin krijgt immers veel media-aandacht en dan schieten de andere partijen (even) wakker. Dat er door het huidige Belgische systeem gemiddeld twee veroordeelden per dag vervroegd worden vrijgelaten, heeft hen nochtans nooit gestoord…
Het Vlaams Belang heeft als enige de Wet-Lejeune steeds bekampt. Het systeem van voorwaardelijke invrijheidsstelling is sinds Dutroux op twee vlakken zelfs verslechterd in plaats van verbeterd:
- Sinds de invoering van strafuitvoeringsrechtbanken voor zware delinquenten (+ 3 jaar cel) kan de minister van Justitie de handen in onschuld wassen en hoeft die geen verantwoording meer af te leggen in het Parlement. Zeer opmerkelijk en tegelijk heel logisch is dat het met de strafuitvoering sindsdien helemaal bergaf is gegaan. Nog veel erger is het perfide systeem van de jaarlijkse vrijlatingscarrousels in deze rechtbanken, waardoor de rechters zich na verloop van tijd moreel verplicht voelen de vrijlating te bevelen. Dit systeem is tegelijk een regelrechte martelgang voor de slachtoffers, die zich jaar na jaar opnieuw moeten verantwoorden voor hun zogenaamde hardvochtigheid.
- De wet-Lejeune werd onder Onkelinx in zeer slechte zin aangepast. In plaats van de vrijlatingsvoorwaarden te verstrengen en bijvoorbeeld te koppelen aan een maximale vergoeding van de slachtoffers, werden de voorwaarden in extreme mate versoepeld. Vandaag is de voorwaardelijke invrijheidsstelling niet langer een gunst, maar een afdwingbaar “recht” voor de gedetineerde, waar slechts in uitzonderlijke omstandigheden van kan afgeweken worden.
Het is hiervan dat Martin nu profiteert. De partijen die de vernieuwde wet-Lejeune goedkeurden, zouden vandaag best onder de grond kruipen van schaamte.
Het Vlaams Belang blijft erbij dat de wet-Lejeune moet worden afgeschaft en dat het zwaartepunt van de bestraffing opnieuw bij de strafrechter moet komen te liggen. Vandaag is zijn functie grotendeels herleid tot die van bloempot. De strafrechter moet bijkomende instrumenten krijgen en minstens moet hij autonoom kunnen bepalen welk deel van de straf onverkort wordt uitgevoerd.
In 1996 hebben maar liefst 2,7 miljoen mensen de petitie voor onsamendrukbare straffen getekend. Het was de grootste petitie ooit in dit onzalige land. Vandaag zijn we van deze nobele eis verder dan ooit verwijderd.