Vandaag hield het Vlaams Belang in een stampvolle Zuiderkroon haar sociaal congres. Hieronder vindt u alvast mijn toespraak.
Vrienden,
Zoals in het educatieve filmpje werd duidelijk gemaakt werkt de Belgische sociale zekerheid als een magneet op gelukzoekers uit alle windstreken omwille van het lakse immigratiebeleid dat in dit land wordt gevoerd. Immigranten hebben het door het open-grenzen-beleid immers bijzonder gemakkelijk om zich in België te vestigen. Dat maakt dat alle voordelen van onze sociale zekerheid voor hen voor het grijpen liggen, zonder dat zij daar zelf ook maar ooit iets toe hebben bijgedragen. Mijn valies zou ook al klaar staan voor zulk land van melk en honing… Ook al wil de politieke elite van dit land ons blijven wijsmaken dat immigratie nodig is voor het tegengaan van de vergrijzing en de betaalbaarheid van onze pensioenen, De massale instroom aan buitenlanders is niet meer dan geïmporteerde werkloosheid. Het is sociaal, economisch en financieel onhoudbaar.
Di Rupo en zijn kornuiten willen dat niet inzien. Begrijpelijk, zij hebben met het getouwtrek rond de politieke benoemingscarrousel dan ook belangrijker zaken om zich mee bezig te houden… Deze week heeft Di Rupo, naar aanleiding van het vernietigend rapport van de Europese Commissie alvast laten weten dat er in zijn beleid geen ommezwaai komt. Pensioenen, vergrijzing, … dat moet niet voorbereid worden. De regering Di Rupo doet gewoon voort. Hij ‘saneert’ verder zijn begroting zoals hij dat met zijn belastingregering tot hier toe heeft gedaan: met knip-en plakwerk van eenmalige maatregelen en verdoken belastingverhogingen. Dat saneren van de begroting kan je best vergelijken met een badkamer dweilen: een badkamer waarvan weliswaar alle kranen overvloedig lopen, er een groot gat is geslagen in de badkuip, terwijl je niet verzekerd bent tegen waterschade en het watertarief om de haverklap wordt verhoogd… In die tsunami dweilt Di Rupo al fluitend met zijn tricolore dweiltje rustig voort. Maak u geen zorgen… “Alles gaat goed!”.
Zelfs minister van Financiën Geens zei deze week dat hij al licht ziet aan het einde van de tunnel. Als zoiets uit de mond van een CD&V-er komt betekent dat meestal dat het ergste nog moet komen, maar Geens wil ik deze keer nog wel geloven. Alleen vrees ik dat hij aan het eind van die tunnel de koplampen gezien heeft van een aanstormende trein die op Wetterse wijze een ramp zal veroorzaken. De begrotingskrater is immers zo diep dat Di Rupo beter een vulcanoloog tot minister van Financiën had benoemd, dan een goedlachse professor in vennootschapsrecht.
Alle gekheid op een stokje, de situatie is heel ernstig. In Vlaanderen leeft meer dan tien procent van de bevolking onder de armoedegrens. Het aantal mensen dat de elektriciteitsrekening niet meer kan betalen, stijgt elk jaar spectaculair. Onze pensioenen behoren tot de laagste in Europa en werken verarming in de hand. Met doekjes voor het bloeden als een stookoliecheque of een cultuurcheque los je het probleem niet op. Er moet werk gemaakt worden van echte armoedebestrijding. En het moet daarbij gedaan zijn enkel te focussen op die zogenaamde sukkelaars van migranten of asielzoekers om zo bewust de sociale uitsluiting van de eigen mensen niet meer in beeld te brengen. Wij zijn allereerst verplicht tot solidariteit met de eigen gemeenschap.
En dan bedoelen we geen “solidariteit” in de Belgische context, waar het een codewoord is geworden voor georganiseerde diefstal, voor miljardentransfers van Vlaanderen naar Wallonië zonder enige vorm van vrijwilligheid en transparantie. Het Vlaams Belang kiest voor een ander soort solidariteit, met de volksverbondenheid als cement. Wij staan voor een Vlaamse solidariteit tussen de generaties, tussen rijk en arm, tussen gezonden en zieken. Ieder lid van onze volksgemeenschap die het nodig heeft, heeft recht op sociale bijstand.
Als nationalisten zijn wij verplicht steeds de essentiële belangen van ons volk – zeker van de economisch en sociaal zwakkeren – te verdedigen. Maar de welvaart die Vlaanderen heeft opgebouwd, staat op losse schroeven. Met één op de zeven Vlamingen op de armoedegrens en bijna acht procent werkloosheid zijn armoedebestrijding, werkverschaffing, rechtvaardige lasten en echte sociale zekerheid meer dan ooit aan de orde van de dag. Het zijn stuk voor stuk te ernstige vraagstukken om ze over te laten aan partijen die vooral hun eigen enge belangen verdedigen.
Vandaag stellen we u dan ook ons vernieuwde sociale programma voor. Met totaal nieuwe voorstellen zoals een voorstel tot hervorming van het huidige onrechtvaardige en veel te complexe systeem van kinderbijslag. Gezien de kosten voor de eerste kinderen het hoogst zijn, stelt het Vlaams Belang voor om voor de eerste drie kinderen een verhoogd bedrag uit te keren en het bedrag vanaf het vierde kind te laten dalen.
Het Vlaams Belang is ook nog steeds voortrekker inzake het opvoedersloon: geen vrouw-aan-de haard-voorstel dat onze tegenstanders uitvinden om ons als vrouwonvriendelijk te proberen brandmerken, maar wel een pleidooi voor een opvoedersloon van 24 maanden per kind en een sociaal statuut voor de thuiswerkende ouder zodat men écht de vrije keuze heeft om thuis of buitenshuis te werken.
We doen vandaag ook concrete voorstellen voor een echte zorgzekerheid en voor een gewaarborgd recht op zorg, voor een volwaardig werknemersstatuut voor onthaalouders. We doen voorstellen rond de broodnodige loonlastenverlaging, rond de gelijkschakeling van arbeiders en bedienden en nog vele zaken die mijn goede collega Bart Laeremans reeds aanhaalde en waarover ik zeker niet in herhaling wens te vallen.
Vrienden,
Over de zesde staatshervorming wordt beweerd dat daarmee grote delen van de sociale zekerheid naar de deelstaten worden overgeheveld. Dat zijn blaaskes. Dat moogt ge u niet laten wijsmaken. Of het nu gaat om gezondheidszorg, arbeidsmarktbeleid of kinderbijslag, slechts onderdelen worden overgedragen naar de deelstaten, maar de hefbomen en de financiering ervan blijft federaal. Bovendien wordt de versnippering van bevoegdheden groter en staan we verder af dan ooit tevoren van homogene bevoegdheidspakketten, waar men ten tijde van de 5 resoluties in 1999 nog allemaal zo’n luide voorstander van was.
De essentie van de belangrijke sociale beleidsbevoegdheden en van alles wat met sociale zekerheid te maken heeft, wordt tot op vandaag nog altijd angstvallig federaal gehouden. En dat is niet verwonderlijk. De sociale zekerheid was en is één van de grote kanalen waarlangs de welvaartsoverdracht van Vlaanderen naar Wallonië wordt georganiseerd en dat wil men koste wat het kost in stand blijven houden.
Het is nochtans essentieel dat we onze eigen fiscale en sociale hefbomen in handen krijgen. Want wat Vlaanderen nodig heeft op het vlak van arbeidsmarktbeleid en sociaal-economisch beleid kan nooit in een Belgisch relanceplan of een Belgische begroting staan.
Geen enkele staatshervorming zal Vlaanderen de broodnodige bevoegdheden geven die het nodig heeft om een sociaal beleid op maat te kunnen voeren. Bij de opeenvolgende staatshervormingen strompelde het Vlaamse volk van vernedering naar uitverkoop. Een Belgische staatshervorming blijft oplapwerk aan een ruïne. Kom dan ook niet af met stap-voor-stap-strategieën en confederalistisch gezwets. Wij verzetten ons tegen de idee dat men België zo traag mogelijk moet uitkleden, om toch nog ergens te eindigen onder een confederale koepel. Net zoals je niet “een beetje zwanger” kan zijn, kan je ook niet “een beetje onafhankelijk” zijn. Voor ons geen institutionele bricolage, geen confederalistische tussenstations of wachten tot België zogezegd verdampt wat alleen maar tot een ergere verlamming en kostbaar tijdverlies leidt.
Over een ravijn geraken doe je niet met kleine sprongetjes. We moeten tabula rasa maken en ons volledig ontsmetten van die vieze, vuile Belgische ziekte. Desinfecteren! We moeten af van het Belgische regime én de monarchie, het België van de société générale, de politique politicienne, het cordon sanitaire en het colloque singulier. Niet toevallig allemaal onvertaalbare francofone begrippen… We moeten de harde schijf vol Belgische virussen wissen. Tot het allemaal alleen nog maar een kwade herinnering is. Wij gaan dan ook voor staatsvorming, Vlààmse staatsvorming, volwaardige en onverkorte onafhankelijkheid. Alleen in een Vlaamse republiek kunnen we de solidariteit waarborgen die de Vlamingen nodig hebben.
En we hebben daarbij geen tijd te verliezen. We staan voor een spectaculair verval van de verzorgingsstaat, die binnen enkele jaren niet meer in staat zal zijn om bijvoorbeeld de ouderlingen een menswaardig pensioen uit te keren. In België dreigt ons sociaal systeem op korte termijn te bezwijken onder het gewicht van het Waalse PS-cliëntelisme en de talloze misbruiken die er bestaan in het kader van het teugelloze immigratiebeleid van dit land. Als het tij niet snel wordt gekeerd, dan komen onze huidige sociale verworvenheden onvermijdelijk op de helling te staan. Vlaanderen moet snel de sprong maken naar Vlaamse onafhankelijkheid als het niet zwaar wil inboeten op het sociaal welzijn van de Vlamingen.
Vrienden,
Het onafhankelijk en soeverein Vlaanderen waar wij naar streven, maakt deel uit van een prachtig continent: Europa, de bakermat van onze westerse cultuur. Laat mij – u verwacht het niet – in dat kader een oproep doen tot diversiteit. Niet voor de diversiteit van de eurocraten, die de massa-immigratie bepleiten en aanwenden om één grote Europese multikulti-eenheidscultuur te realiseren; wél voor de historisch gegroeide Europese diversiteit, die heeft geleid tot de typische Europese lappendeken met vrije, soevereine en goed samenwerkende naties. Van dat Europees lappendeken moet het onafhankelijke Vlaanderen waar wij naar streven deel uitmaken.
Cultuurhistorisch gezien is Europa een zeer verscheiden continent: een Deen is geen Griek, een Vlaming is geen Waal. De verschillen zijn groot, niet in het minst wegens het ontbreken van één gemeenschappelijke taal. Verder zijn er grote Europese verschillen inzake demografie, geschiedenis, recht, politiek, economie, bureaucratie, pensioenstelsels, onderwijs, geopolitieke positie, sociale voorzieningen, energieafhankelijkheid, enzovoort, en dat is prima! Europa is juist sterk kunnen worden mede dankzij die unieke interne diversiteit: de Europese rijkdom aan culturen, tradities en volkeren. Los van het feit dat het onwenselijk is, is Europa dus absoluut niet eenvormig en niet homogeen genoeg om een Europese eenmaking te doen slagen: een Europese superstaat kàn simpelweg niet werken. De euro was gedoemd om te mislukken. En als de euro mislukt, dan mislukt ook deze EU, die door de euro wordt geschraagd en haar ondemocratisch machtsgreep legitimeert met de eurocrisis. Want om toch koste wat het kost te proberen de euro te redden, maakt de EU van Europa een transferunie naar Belgisch model, waarbij het Noorden financieel opdraait voor het Zuiden.
En inconsequent als ze zijn speelt het voor de eurofiele draagvlaknationalisten van de N-VA blijkbaar geen rol dat de ondemocratische EU geen enkel publiek draagvlak heeft. Want wie denkt zoals de N-VA, dat méér EU goed is voor Vlaanderen, dwaalt: meer EU betekent minder Vlaanderen. Meer EU betekent dat Vlaanderen stelselmatig wordt gedegradeerd tot een provincie van Europa; meer EU betekent dat Vlaanderen naast de melkkoe van Wallonië, ook de melkkoe van Europa wordt.
Het is vandaag dag op dag 21 jaar geleden dat de Denen in een referendum tegen het verdrag van Maastricht stemden. Het Vlaams Blok hield toen al een persconferentie onder de noemer: “Europa ja, Maastricht neen!” om zich tegen het verdrag en het invoeren van de euro te verzetten. Ook vandaag vragen wij om terug te keren naar de Europese samenwerking van voor het Verdrag van Maastricht. Naast de ordelijke opdeling van België, pleiten wij dus ook – geheel consequent – voor een ordelijke ontmanteling van de grotere versie ervan: de EU en de eurozone.
Om culturele redenen, vanuit een democratische reflex en om sociaal-economische redenen verzetten wij ons, als enige eurokritische partij in Vlaanderen, tegen een Europese superstaat. Het uitbouwen van een eigen doeltreffende sociale zekerheid kan enkel als wij ook hier grenzen stellen en autonome hefbomen kunnen hanteren, ondermeer inzake migratie en invoerpolitiek.
Voor ons een onafhankelijke en soevereine Vlaamse staat in een vrije Europese confederatie. Vlaanderen kan een pioniersrol spelen in de her-democratisering van Europa. We kunnen eindelijk eens geschiedenis maken, in plaats van hem te ondergaan.
Vrienden,
Ik ben sociaal, maar ik hou niet van socialisten. Ik hou niet van socialisten omdat het geen socialisten zijn. Ze hebben geen ideologie meer, in het beste geval alleen nog strategieën om aan de macht te komen of te blijven. Ze hebben ook geen arbeiders meer, want die hebben ze ingeruild voor kaviaarsocialisten en allochtoon kiesvee. Niet de slaafse EU-schoothondjes van de SP.a, maar het Vlaams Belang heeft als sociale volkspartij altijd gekozen voor het recht van de gewone man en vrouw in de straat en zal dat in de toekomst ook blijven doen.
Ik ben Vlaams nationalist, maar ik hou niet van de N-VA. Ik hou niet van N-VA-ers die het beginsel van de Vlaamse onafhankelijkheid hoog houden om er zo gemakkelijk onder door te komen. Niet de draagvlaknationalisten van de N-VA, maar het Vlaams Belang kiest als enige ondubbelzinnig voor een Vlaamse republiek.
Ik ben een idealist zonder illusies en ik hou niet van illusionisten zonder idealen zoals de CD&V en de Open VLD die net als alle andere Vlaamse partijen een stuitend gebrek aan visie ten toon spreiden over waar Vlaanderen wil staan binnen pakweg tien jaar. Het oeverloze gezwets over halfslachtige compromissen en weinig inspirerende strategieën verraadt een inhoudelijke leegte.
Alle Vlaamse partijen: CD&V, SPa en Open VLD in de federale regering; CD&V, SPa en N-VA in de Vlaamse regering, allemaal hebben ze tijdens hun parcours meer bochten genomen dan Eddy Merkx in al zijn deelnames aan de Ronde van Frankrijk samen. Gezwind worden elke keer opnieuw alle beloftes en principes overboord gegooid. Het zijn die Vlaamse partijen die hun eigen meerderheidspositie verkwanselen, elkaar via cordons uitsluiten en op cruciale momenten capituleren.
Gelukkig heeft de Vlaming, die zich vandaag in zijn bestaanszekerheid bedreigd ziet, een betrouwbaar en rechtlijnig alternatief.
Een partij die een tegenwicht vormt voor het Belgicistisch en door de PS gedicteerde staatssocialisme én de syndicale bovenbouw, maar ook tegen een ultraliberaal discours en de kritiekloze adoratie van het EU-model.
Een partij die, in tegenstelling tot de zuilpartijen en hun coalitiegenoten, onafhankelijk spreekt van vakbond, ziekenkas, patroonsorganisatie of bank, en daarbij één belang voor ogen houdt: dat van de gewone Vlaming.
Het Vlaams Belang bevestigt zich vandaag eens temeer als een programmapartij, die ook op sociaal-economisch vlak het inhoudelijke verschil maakt met de traditionele partijen en hun voorbijgestreefde, slaapverwekkende ideeën.
Men zegt graag dat het Vlaams Belang aan de kant staat. Wel ja, het Vlaams Belang staat graag aan de kant, aan de kant van het volk. Aan de kant van de man en de vrouw in de straat. Aan de kant van de gewone Vlaming die geen schuld heeft aan de huidige crisis, maar er vandaag wel voor moet opdraaien. Samen met gezinnen die met de armoedegrens worstelen, samen met onze jeugd die het niveau van het onderwijs ziet kelderen door een nefaste hervormingsdrang, samen met jongeren in problematische opvoedingssituaties, samen met alleenstaanden, samen met éénoudergezinnen die in de marginaliteit dreigen terecht te komen, met ouderen die zich zorgen maken om hun pensioen, met hulpbehoevende bejaarden die in ongecontroleerde rusthuizen terecht komen en met zorgbehoevenden die het sociale vangnet zien afbrokkelen. Samen met al die Vlamingen staan wij aan de kant. Dat is de kant waar ik graag sta. Dat is de kant waar we moeten staan. Met het Vlaams Belang aan de kant!
Ik dank u.