De stralende zon, een puike organisatie en een enorme opkomst maakten er gisteren een prachtig Europafeest van in De Schorre in Boom. Naast een heleboel randanimatie stond er voor de 2000 aanwezigen uiteraard ook heel wat politiek op het programma: de voorstelling van het “Europa-manifest”, de voorstelling van het verslagboek van het colloquium “Pro Europa – tegen deze EU”, de voorstelling van het nieuwe boek van Philip Claeys: “Binnen zonder bellen” over het Europese opengrenzenbeleid, een jongerenpanel met vertegenwoordigers uit verscheidene Europese landen en tot slot drie toespraken van respectievelijk Europarlementslid Philip Claeys, Frans FN-parlementslid Marion Le Pen en partijvoorzitter Gerolf Annemans.
Hieronder vindt u mijn toespraak n.a.v. de lancering van het Europa-manifest.
U kan een beknopt verslag en andere toespraken hier nalezen: http://www.vlaamsbelang.org/nieuws/10320
“Welkom op het Europafeest van het Vlaams Belang.
Ik heb de eer om u vandaag het Europa-manifest van onze partij voor te stellen. De Vlaams Belang-visie op een vrij en verantwoordelijk Europa.
Ik ben ervan overtuigd dat u dit manifest, straks of na de festiviteiten van vandaag, rustig in uw zetel thuis, eens grondig zal lezen. En ik raad het ook zeker aan aan onze politieke tegenstanders en de media, niet gehinderd door enige kennis van zaken, die ons graag het etiket “anti-Europees” geven, omdat zij geen inhoudelijke argumenten hebben. Niets is minder waar. Het is juist uit liefde voor Europa dat wij zo’n EU-kritische partij zijn.
De Europese Unie wil de Europese burgers opdringen dat Europa gelijk staat aan de Europese Unie, of niet zonder de Europese Unie kan. Europa en de EU worden dan ook al te vaak en door de eurofielen bewust verward, maar het zijn twee totaal verschillende zaken.
Europa is de bakermat van onze westerse cultuur, de bakermat van de democratie en de klassieke vrijheden. Cultuurhistorisch gezien is Europa een heel verscheiden continent: een Deen is geen Griek, een Vlaming is geen Waal. Juist dankzij de verscheidenheid tussen de volkeren, dankzij die unieke diversiteit: de Europese rijkdom aan culturen, tradities en volkeren, is Europa sterk kunnen worden. Dit door de eeuwen gegroeide, mooi Europees lappendeken is duizendmaal waardevoller en leefbaarder dan de artificiële eenheidsworst die Verhofstadt, Van Rompuy, Barroso en co voor ogen hebben. Europa is een prachtig continent. Europa is ons veel te dierbaar om te laten wegzinken in het moeras van regelneverij, om het grenzeloos te laten uitbreiden tot er niets meer van overblijft.
De mooie idealen die aan de grondslag liggen van meer doorgedreven Europese samenwerking steunen wij volmondig. Maar de huidige Europese Unie heeft niets meer te maken met het Europese ideaal dat na de broedermoord van de Tweede Wereldoorlog ons continent veiligheid en vrede en welvaart en rijkdom in verscheidenheid wou garanderen. Dat EU-bestuur van vandaag is in het beste geval een verlicht despotisme geworden. Het verdraagt vandaag geen democratie meer en het is flink op weg een totalitair systeem te worden. Zoals alle totalitaire systemen graait het trouwens uit de belastingopbrengsten voor zijn eigen elites lonen, vergoedingen, belastingvrijstellingen, voorrechten waar de gewone burgers enkel maar kunnen van dromen.
Het ondemocratische België kent in de Europese Unie een waardige ondemocratische bondgenoot. Het democratisch deficit van de Europese Unie is onloochenbaar. Het volk wordt steeds meer als ‘de vijand’ gezien aan wie de eurocraten vanuit Brussel en Straatsburg hun wil moeten opleggen ‘voor hun eigen bestwil’. Als een referendum in een lidstaat niet het gewenste resultaat heeft, dan organiseren ze gewoon nog één. Tot de uitslag wel in hun kraam past. Of, zoals bijvoorbeeld bij een duidelijke neen-stem bij het referendum destijds in Denemarken. Dan was de argumentatie van de eurofielen: “we gaan Denemarken toch niet de wil van de 300 miljoen andere Europeanen laten tegenhouden”. Alsof die er allemaal wel mee akkoord gaan. In Vlaanderen krijgen wij de democratische kans niet om onze stem in referenda te laten horen…
Of neem bijvoorbeeld de kwestie Turkije. Zonder enig publiek draagvlak wil men ons binnen afzienbare tijd opzadelen met een nieuwe lidstaat die voor 97 procent niet eens geografisch in Europa ligt, die historisch nooit tot de Europese beschaving heeft behoord tenzij als wrede bezetter, die economisch aan geen enkel criterium voldoet en dat bovendien een islamitisch land is waarvan binnenkort 100 miljoen inwoners straks vrijelijk ons continent zouden mogen overspoelen. Zelfs het feit dat nergens zo veel journalisten in de gevangenis zitten als in Turkije, dat president Erdogan openlijk de mensenrechten met de voeten treedt en elk protest met ruw geweld de kop indrukt, hindert de Europese Commissie niet om alweer een volgend “hoofdstuk” aan te snijden in de onderhandelingen over de toetreding van dit islamitisch land.
Voor ons is het duidelijk: Turkije mag nooit ofte nimmer toetreden tot de Europese Unie.
Wat ons betreft mag de Unie zich niet langer uitbreiden over gans het continent of zelfs daarbuiten. Voor ons geen verdere expansie. In de huidige reeds uitgebreide EU ontbreekt al een minimale overeenstemming met alle spanningen vandien. Zolang de EU zoethoudertjes kon uitdelen aan morrende en pruttelden lidstaten kon ze deze potentieel explosieve spanning met de mandel der liefde bedekken. Maar het failliet van de euro maakt het verderzetten van die strategie onhoudbaar. Ondertussen lopen de kosten van het uitbreidingsverhaal steeds verder op. De overheidscorruptie in nieuwe lidstaten, maar ook de malversaties die aan het licht kwamen in Griekenland, doen het ergste vrezen als de Europese Commissie vasthoudt aan haar uitbreidingsagenda.
De relaties tussen de nationale staten dreigen eveneens te verzuren als gevolg van het EU-keurslijf waarin ze zich allemaal moeten persen. Zowat alle hefbomen die nationale staten gebruiken om hun economie en hun financiën op orde te houden zijn ondertussen overgedragen aan de Europese Unie. Bijna 80 % van onze wetgeving wordt door de Europese Unie bepaald. Wij hebben geen nood aan een bemoeizieke schoonmoeder die denkt zich ook te moeten bekommeren over de benoeming van onze burgemeesters, het lossen en laden van de schepen in onze havens en de lengte van onze komkommers. Wij streven niet naar een onafhankelijk Vlaanderen dat al zijn soevereiniteit afgeeft aan de EU. Met al die verregaande machtsoverdrachten naar de megalomane EU-instellingen zet de gevestigde politiek in alle stilte enorme stappen in de richting van een ‘Verenigde Staten van Europa’.
Zulke Europese federatie kan niet werken omdat de verschillen binnen Europa te groot zijn. Maar zonder zo’n Europese superstaat kan de euro niet blijven bestaan. De euro was dan ook gedoemd om te mislukken. Een doodgeboren kind. Een gezamenlijke munt kan immers niet overleven zonder ‘totale’ unie. De eurofiele politieke elites wisten dat, en derhalve wisten ze ook dat de invoering van de euro onvermijdelijk zou leiden tot de huidige eurocrisis. Hun verantwoordelijkheid in de crisis is verpletterend.
De euro heeft voor spanningen, chaos en instabiliteit gezorgd in plaats van stabiliteit. Daarom zijn er om de euro te redden allerlei ondemocratische kunstgrepen nodig. Om vandaag de euro koste wat het kost te proberen redden, maakt de EU van Europa een transferunie naar Belgisch model, waarbij het Noorden financieel opdraait voor het Zuiden. Het kunstmatig in leven houden van de euro betekent dat er reeds vele honderden miljarden zijn gevloeid en blijven vloeien naar noodlijdende eurolanden. Met Portugal, Ierland, Italië, Griekenland, Spanje en nu ook Cyprus hangt maar liefst een derde (!) van de eurolanden aan het EU-infuus.
Ons land is daarvoor al voor ruim 70 miljard euro aan bijdrages, leningen en risico’s aangegaan. 70 miljard euro! Dat is 20% van het Belgische BBP. Omgerekend per capita betekent dat de redding van de euro de Vlaming tot hiertoe maar liefst 6000 euro heeft gekost. Zolang de euro door de EU kunstmatig in leven wordt gehouden, zal dat bedrag blijven toenemen.
Naast het feit dat de Vlaming financieel wordt leeggezogen door de EU, wordt de Griek, Italiaan of Spanjaard geenszins geholpen door de Vlaams-Europese geldstroom, wel integendeel. Zij worden, net zoals de Waal in de Belgische context, financieel afhankelijk gemaakt van de EU en gedegradeerd tot chronisch zieke patiënt.
De EU wil dit vanuit haar ivoren toren niet inzien en kiest voor de vlucht vooruit. De eurocraten gaan immers uit van een maakbaarheidsideaal waarbij ze de Europese eenheidsmunt en de crisis die die heeft veroorzaakt, als alibi gebruiken om één Europees volk, één Europees rijk en één Europese leider te creëren. Ze doen er alles aan om de euro kunstmatig in leven te houden,
21 jaar geleden hebben wij ons tegen het verdrag van Maastricht en het invoeren van de euro verzet. Ook vandaag vragen wij om terug te keren naar de Europese samenwerking van voor het Verdrag van Maastricht. Naast de ordelijke opdeling van België, pleiten wij dus ook – geheel consequent – voor een ordelijke ontmanteling van de grotere versie ervan: de EU en de eurozone.
Voor ons een onafhankelijke en soevereine Vlaamse staat in een vrije Europese confederatie. Vlaanderen kan een pioniersrol spelen in de her-democratisering van Europa. We kunnen eindelijk eens geschiedenis maken, in plaats van hem te ondergaan. Want hoe zeer wij ook sympathiseren met Schotten, Catalanen of Basken omwille van de gedeelde strijd voor nationale zelfbeschikking, we zullen het in onze specifieke situatie zèlf moeten doen. De toekomst voor ons is duidelijk: in het Europa van de volkeren moet en zal Vlaanderen een leidende rol spelen.
Indien niet het Europa van morgen een authentieke interpretatie van democratie en van nationale soevereiniteit verdedigt, dan zal niemand het waar ook ter wereld nog doen. Europa moet in de 21ste eeuw het licht brandende houden van geweldloze conflictbeheersing, van subsidiariteit, van respect voor nationale gemeenschappen. Daartoe moet het cultureel en politiek-historisch erfgoed een centrale plaats toebedeeld krijgen in het dagelijks bestaan van de nationale staten. Voor waardenoverdacht zijn cultureel zelfbewustzijn en geestdrift nodig.
Vlaanderen in Europa heeft nood aan politici die bereid zijn de beerputten van de Europese Unie uit te mesten en die bereid zijn om te vechten voor de belangen van hun volk. Ieder politicus die beweert de belangen van Vlaanderen te dienen kan niet EU-kritisch genoeg zijn. Nochtans stelt het Vlaams Belang als enige partij in Vlaanderen, de euro en de EU zelf in vraag. Er is slechts één partij die een vrijwillige samenwerking tussen soevereine staten voorop stelt. Eén partij is die niét pleit voor open grenzen, voor meer immigratie en voor Turkse en andere bijkomende toetreding, maar voor een vrij Vlaanderen in een veilig Europa.
In verscheidene Europese landen wordt dit debat reeds gevoerd. In ons landje niet. Kritiekloos gaat men mee in de ‘vlucht vooruit’ richting Europese superstaat. Alle andere partijen en ook de media in dit land beschouwen de EU als een soort Heilige koe. Je mag er niet aan raken. Iedereen die de religieuze status van dat dier in twijfel trekt wordt op een virtuele brandstapel gezet. Wij laten ons daardoor niet afschrikken en tonen, alweer, de anderen de weg. Met dit Europa-manifest stellen we ons Europa-standpunt nog eens op scherp.
Als er nog vragen zouden zijn over de inhoud van het Europa-manifest, dan worden die ongetwijfeld nog beantwoord tijdens de rest van het programma vandaag. De beide boekvoorstellingen en de verschillende toespraken tijdens de slotmeeting zullen onze standpunten nog verduidelijken. Kom er zeker naar luisteren, neem u vanop de tafeltjes hier rondom mij een Europa-manifest mee naar huis, en vooral: geniet nog van het Europafeest!”