Voorzitter, collega’s,
Ik besef dat de onderhandelaars geen gemakkelijke opdracht hadden. “België, de onmogelijke opdracht”, als het ware, om het met de woorden van Remi Vermeiren te zeggen. Maar hoe vreemd het ook klinkt: de partijen van de Vlaamse regering én een kwart van de Franstalige kiezers hebben het Belgische vehikel overeind gehouden. Het is even wennen…
De grote trendbreuk die luidkeels verkondigd wordt, zie ik evenwel – zelfs met veel goede wil – niét.
Sociaal-economisch is het regeerakkoord van deze zelfverklaarde sociaal-economische herstelregering bijzonder ontgoochelend. Terwijl het voor de verkiezingen beloftes regende, hagelt het vandaag besparingen en slecht gecamoufleerde belastingen.
Er is vooreerst de indexsprong waardoor de bevolking andermaal aan koopkracht verliest.
Nog zulke asociale maatregel en verbroken verkiezingsbelofte is de verhoging van de pensioenleeftijd waardoor de hardwerkende Vlaming de rekening mag blijven betalen tot hij letterlijk krom gewerkt is. Het raken aan de wettelijke pensioenleeftijd is niet alleen asociaal en onrechtvaardig, het is ook volstrekt onnodig. De essentie is dat de gemiddelde duur van de beroepsloopbaan omhoog gaat, door arbeid zowel voor werkgevers als werknemers opnieuw aantrekkelijk te maken. Tijdens de verkiezingsdebatten bepleitte geen enkele partij het optrekken van de pensioenleeftijd; nu staat in uw regeerakkoord dat u de pensioenleeftijd gaat optrekken tot 67 jaar. Zelfs de N-VA – de partij die met haar liberale programma de VLD ver achter zich laat – pleitte in haar verkiezingsprogramma – net als de andere regeringspartijen – voor het behoud van de pensioenleeftijd op 65 jaar (blz 11, N-VA verkiezingsprogramma). Die passage in het programma werd ondertussen online aangepast. Alsof het altijd zo geweest was… De kracht van verandering van een verkiezingsprogramma. Ik noem dat: woordbreuk.
Ik ben niet de enige die de aangekondigde trendbreuk, de grote verandering niet ziet. Volgens Bart Van Craeynest, hoofdeconoom van Petercam, bevat het regeerakkoord net iets te veel maatregelen die het verschil niet zullen maken. Ook andere economen zijn niet onder de indruk. Er is meer nodig, klinkt het.
Nu zijn er te veel maatregelen gespreid over vele jaren, waarvan verschillende maatregelen door volgende regeringen nog kunnen worden teruggedraaid. In dit landje heeft men dan nog de traditie om ingrepen op lange termijn niet uit te voeren. Ik zal nauwgezet opvolgen of deze keer wel de daad bij het woord wordt gevoegd en of het louter aankondigingspolitiek blijft.
Dat er vervroegd belastingen geïnd worden op pensioensparen, zoals het regeerakkoord aankondigt, is een klassieke, maar vooral beproefde begrotingstruc waarbij de factuur wordt doorgeschoven naar de volgende generatie. Dat had ik bij Di Rupo II ook kunnen verwachten. De loonmatiging van de vorige regering wordt gewoon verlengd. Niets nieuws onder de zon. Ik hoorde deze ochtend op Radio 1 Verherstraeten naar economen verwijzen die aantonen dat het sociaal-economische beleid van Di Rupo grotendeels wordt doorgezet.
Kris Peeters liet zich trouwens in De Standaard ontvallen dat CD&V deze sociaal-economische hervormingen misschien ook met de socialisten had onderhandeld. Afgaande op de verkiezingsprogramma’s geloof ik dat best: N-VA en Open VLD wilden daarin netto meer dan 13 miljard besparen op de overheidsuitgaven. Het is uiteindelijk 8 miljard geworden, wat netjes in het midden ligt van het programma van CD&V (9,6 miljard) en de SP.A (6 miljard)…
Helaas wordt op een aantal zaken niet bespaard. Zoals bijvoorbeeld de geldstroom naar de Europese Unie, waar miljarden euro’s worden doorgesluisd naar de zuidelijke EU-landen. Ook daar blijven de transfers overeind, zonder kritiek op de bodemloze putten die de Vlaamse belastingbetaler handenvol geld blijven kosten.
De zogenaamde werkbonus is het magere stokpaardje. Deze verhoogde forfaitaire aftrek van de beroepskosten weegt geenszins op tegen de verhoging van de accijnzen, de indexsprong, de verhoging van de pensioenleeftijd en de verlenging van de periode van loonmatiging. Wie dus stelt dat de werkende Vlaming minder zal betalen, doet de waarheid geweld aan.
Op de postjes werd dan weer amper bespaard. Deze regering doet het met twee staatssecretarissen minder, maar met een minister meer dan de vorige regering. Nu er door de 6de staatshervorming voor ca. 20 miljard aan bevoegdheden naar de deelstaten gaat, lijkt het me aangewezen om besparingen door te voeren in het bemannen van kabinetten. Graag had ik van de premier vernomen over hoeveel honderden personeelsleden het nog zal gaan…
Collega’s,
Ik ben vooral ontgoocheld door wat er allemaal niet in uw regeerakkoord staat.
Gezocht maar niet gevonden: een verstrenging van de nationaliteitswetgeving. De kennis van de streektaal wordt nog steeds niet als criterium opgenomen voor het verkrijgen van de nationaliteit.
Er is ook nergens sprake van bijkomende maatregelen die moeten leiden tot een effectieve immigratiestop. De regering neemt zich integendeel voor de economische immigratie nog verder aan te zwengelen. Het regeerakkoord houdt daarenboven vast aan het dogma van het ongelimiteerde vrij verkeer van personen binnen de EU. Dit terwijl duizenden Vlaamse jobs verloren gaan door oneerlijke concurrentie van goedkope arbeidskrachten uit Oost- en Zuid Europa.
Inzake asiel- en immigratie blijft deze regering blindelings naar de pijpen van de immigratiemachine van de EU dansen. In plaats van opnieuw zelf te bepalen wie je onder welke voorwaarden binnenlaat kiest men voor nog meer EU-inmenging. “Harmonisatie van asiel- en immigratiebeleid op EU-niveau” heet dat dan in het regeerakkoord. Terwijl het juist de EU is, die ons ervan weerhoudt ons eigen, voldoende streng asiel- en immigratiebeleid te voeren.
Gezocht maar niet gevonden in het justitieluik: de afschaffing van de wet-Lejeune. Ook de zogenaamde afkoopwet, waardoor grote fraudeurs en andere rijke criminelen hun straf kunnen afkopen, blijft onaangeroerd. Efficiënte maatregelen in de strijd tegen het georganiseerd buitenlands banditisme, zoals de herinvoering van de gerichte grenscontroles, ontbreekt eveneens.
En ten slotte, en dan richt ik mij tot de grootste partij van Vlaanderen, heb ik gezocht naar het communautaire luik. Met Vlaams-nationalisten in de federale regering waren mijn verwachtingen groot, verwachtingen die u zelf hebt geschapen: Jan Jambon in De Morgen op 2 november 2013: “We starten niet met een herstelregering zonder een sterk engagement van de partners dat België evolueert naar een confederatie, zonder een duidelijk engagement op dat vlak bougeren wij niet. Het is simpel: het één kan niet zonder het andere.” De verwachtingen waren dus groot, maar het werd de grootste ontgoocheling van allemaal.
Over de transfers? Geen woord. Geen enkele sprake van zelfs nog maar een aanzet tot de afbouw van die miljardenstroom.
Over dotaties of protocollaire rol van het koningshuis? Geen letter.
Over taalwetten, taalrechten en taalverplichtingen? Niets!
Zelfs geen vrijblijvende aanzet tot een volgende staatshervorming. Allemaal netjes opgeborgen in de diepvriezer van de senaat. Helemaal niets!
Over de 6de staatshervorming, die u in dit huis samen met ons heeft bekampt, staat alleen dat die loyaal moet uitgevoerd worden. Niets ervan wordt rechtgetrokken. Meer nog: u voert uit wat u nauwelijks een jaar geleden nog met de grond gelijk maakte.
Net zoals in het Vlaams regeerakkoord, staat ook in dit akkoord geen letter Vlaamse ambitie. Zelfs geen symbolische geste, zelfs de communautaire fopspeen van artikel 195 van de Grondwet is onvindbaar. Met het risico op 10 jaar lang absolute communautaire stilstand.
Is het communautaire probleem dan opgelost? Of denkt u een draagvlak te creëren door over het communautaire te zwijgen?
In plaats van de Vlamingen verder te overtuigen van de noodzaak aan meer Vlaamse autonomie, zullen ze “zich moeten laten inspireren door institutionele stabiliteit en verantwoordelijkheidszin.” Zo staat het immers letterlijk in de eerste paragraaf van het regeerakkoord, dat u straks zal goedkeuren.
Collega’s,
Geen nood: “Het land is gered!”, zoals onze premier het trots in De Standaard verwoordde. Apetrots dat alle communautaire dossiers in dit apenland voor minstens 5 jaar in de koelkast zijn gestopt. Met dank aan de CD&V, Open VLD en N-VA of moet ik N-A zeggen. Of zoals Mark Grammens het verwoordde: “Onder het mom van de Nieuwe-Vlaamse Alliantie heeft deze partij haar kiezers gebruikt om de doelstellingen te realiseren van een Nieuwe-Belgische Alliantie.”
Wij zijn nog steeds van mening dat je sociaal-economisch maar orde op zaken kan stellen met meer Vlaamse autonomie. Een analyse die de N-VA tot aan de ‘bocht van Bracke’ deelde. De kracht van verandering is volop bezig, maar dan in die zin dat de N-VA helaas België niet heeft veranderd, maar dat België de N-VA veranderd heeft.
Het Vlaams Belang beseft ten volle dat je met Belgische recepten geen Michelinsterren kan halen. Maar dat die alleen voor zure maagoprispingen en voedselvergiftiging zorgen bij de Vlaamse burgers.
Wij zullen de regering het vertrouwen niet geven.