Samen met zo’n 500 kaderleden luidde het Vlaams Belang in Baasrode op 20 januari het nieuwe jaar in op de traditionele nieuwjaarsdrink.
In mijn thuisstad mocht ik de spits afbijten. U kan mijn toespraak hieronder lezen.
Goede vrienden,
Welkom in Baasrode, één van de acht deelgemeenten van mijn thuisstad Dendermonde. Het is mij een eer om vandaag uw gastvrouw te mogen zijn op de nieuwjaarsreceptie van ons Vlaams Belang.
We klinken vandaag op het nieuwe jaar, dat het voor u en uw dierbaren vooral een gezond en liefdevol jaar mag worden. En laten we vooral blij zijn dat 2017 voorbij is. Dat er weer een jaar De Wever – Michel achter de rug is.
Veel goeds heeft de kracht van de verandering het voorbije jaar niet gebracht. Enkel ergernis. De Chinezen hadden dit trouwens al voorspeld. 2017 was het Chinees jaar van de haan. En hier te lande is het een windhaan gebleken. Er werd zoveel gedraaid met de wind dat je er draaierig van werd.
De anonieme praktijktests bij werkgevers… Met de N-VA zouden ze er zeker niet komen. Ondertussen werden de ‘mystery calls’ weldegelijk ingevoerd en mogen anonieme testen om nietsvermoedende ondernemers in de val te lokken. Gestapo-praktijken die thuishoren in dictatoriale regimes. En een bochtje van 180°.
Het Arcodossier… Met de N-VA ging hier geen belastinggeld voor worden gebruikt. Beweging.net, en niemand anders, moest haar bedrogen spaarders vergoeden. Naar onze mening moet dat vandaag nog altijd op die manier gebeuren, maar N-VA gaat ondertussen wel akkoord om met belastinggeld niet alleen advocaten te betalen, maar ook om 400 miljoen euro aan belastinggeld via staatsbank Belfius in die Arcodeal te pompen. Bochtje van 180°. Wouter Beke heeft op zijn nieuwjaarsreceptie één miljoen huisbezoeken aangekondigd. Dat hij dan alvast begint met een bezoekje aan de 800.000 bedrogen Arco-gedupeerden om daar te gaan uitleggen wat fatsoen in de politiek betekent.
Het justitiebeleid… in 2014 zei Bart De Wever: “Je kunt niet anders dan vaststellen dat ons strafuitvoeringsbeleid nu niet werkt. Het is een strafkwijtscheldingsbeleid geworden. Alle straffen onder zeven maand effectief omzetten in dertig dagen enkelband, dat is geen straf. Dat kan toch niet de bedoeling zijn”. Hij had helemaal gelijk, maar ook hier een bochtje van 180°. De regering zet dat beleid van straffeloosheid, dat strafkwijtscheldingsbeleid gewoon voort. Besparingen primeren op veiligheid. Gevangenissen ontvolken is een fetisj geworden van onze minister van Justitie. Hij ontvolkt ze door kleine misdrijven zelfs niet meer te bestraffen en door van die lachwekkende enkelbandjes de regel te maken.
En zo kunnen we nog lang doorgaan. De onderzoekscommissie aanslagen? Men zou zonder taboes en vooroordelen – en vooral zonder Vlaams Belang – het probleem ten gronde aanpakken. Het eindverslag toonde het tegenovergestelde: de ware oorzaken van het terrorisme, de islam als ideologische onderbouw en de massa-immigratie als praktische hefboom, worden er compleet in genegeerd. Als oplossing voor de islamitische terreurdreiging in dit land, wist de commissie niets anders dan méér allochtonengepamper als ‘remedie’ tegen moslimterreur, nog meer geld voor de islam. Of hoe in dit land terreurdaden beloond worden.
Sociaal-eonomisch gaapt er een ravijn tussen de retoriek en de harde realiteit: 1 op 7 mensen leeft in armoede, de pensioenen blijven behoren tot de laagste van Europa, we moeten langer werken dan ooit en de belastingdruk voor de gewone Vlaming blijft buitengewoon hoog. Van een rechtvaardige, vereenvoudigde, transparante fiscaliteit is nog altijd geen sprake. Sinds de start van de regering kwamen er op de belastingbrief zo’n 80 posten bij… Met een werkzaamheidsgraad die fors onder het Europees gemiddelde blijft zijn de hoeraberichten over het aantal gecreëerde jobs totaal misplaatst. Ze zijn een rechtstreeks gevolg van de economie die in heel Europa aantrekt. België lift als luie hond gewoon mee op die betere conjunctuur. Een minister die zichzelf schouderklopjes geeft voor het aantal nieuwe jobs is als een weerman die uitpakt met mooi weer. Dat is zijn verdienste niet.
Met het telkens verder uitstellen van begrotingsevenwichten en een staatsschuld die hallucinant hoog blijft doet deze regering exact wat ze de vorige regering verweet: het doorschuiven van de rekening naar de volgende generaties. De Europese Commissie wees er al op dat België op vlak van begroting in een weinig benijdenswaardig gezelschap is beland, samen met onder meer Portugal, Spanje en Italië, die Zuid-Europese landen waarvan minister Van Overtveldt toen hij nog journalist bij Trends was het begrotingsbeleid met de grond gelijk maakte. In een LVSV-interview zei hij enkele jaren geleden, en ik citeer: “Mensen die begrotingsgewijs zeggen: “Dat is allemaal wel voor volgend jaar of het jaar nadien, maar wij nemen daar nu al op vooraf, deze mensen horen thuis in de gevangenis en niet in de Wetstraat.” Wel, mijnheer Van Overtveldt, waar wacht u nog op om u bij de gevangenispoort aan te geven?
Van de N-VA-belofte om, in ruil voor het bevriezen van de Vlaamse eisen, budgettair orde op zaken te stellen, is niets in huis gekomen.
Vrienden,
Communautair is het anno 2018 heel triestig gesteld. De Vlaamse regering schikt zich naar de federale communautaire stilstand en heeft haar Vlaamse ambities opgeborgen. De federale N-VA-regeringsleden weigeren scrupuleus om van hun bevoegdheden gebruik te maken om communautaire mistoestanden recht te trekken. Ondertussen lopen de transfers op.
Bourgeois stelde dat hij jaloers is op de Catalanen. Ik ben veeleer jaloers op een minister-president zoals die van de Catalanen. Puigdemont leidt zijn volk daadwerkelijk richting onafhankelijkheid. Hij gaat met voorzichtige, maar onomkeerbare stappen vooruit, iets wat wij in Vlaanderen helaas niet kunnen zeggen, integendeel. In een van zijn eerste toespraken als minister-president maakte Puidgedemont duidelijk dat hij de man was, die het referendum aan de Catalanen wou schenken en dat pad voor de Catalanen wou bewandelen. Hij zei er letterlijk bij dat dat pad niet is voor lafaards, angsthazen of voor wie last heeft van bibberende knieën. Hij heeft gelijk en het is bijzonder jammer vast te stellen dat onze Vlaamse leiders wel tot die categorieën behoren, dat zij in eigen land het woord “onafhankelijkheid” niet eens meer durven uit te spreken.
Bart De Wever doet het oprecht streven naar onafhankelijkheid af als chaos, die ziet de Vlaamse Beweging als een bedreiging die best ophoudt te bestaan, die wil geen communautaire campagnes voeren en wil in 2019 gewoon verder doen met de regering Michel. Betere “Vlaams-nationalisten” kan onze koning zich niet wensen.
Jarenlang heeft onze partij met alle middelen, gadgets en VL-campagnes gewerkt aan Vlaamse bewustwording. En met succes. In 2008, met een sterk Vlaams Belang en een nog kleine N-VA, sprak 49% van de Vlamingen, bijna 1 op 2, zich in een opiniepeiling uit voor Vlaamse onafhankelijkheid. In 2017, met een klein Vlaams Belang, en een historisch grote N-VA is dat nog amper 5%.
Door te zwijgen over hetgeen haar corebusiness zou moeten zijn, heeft N-VA de nodige communautaire spanning volledig zelf weggevaagd. De federale regeringsdeelname van N-VA heeft de legitimiteit van België bij de publieke opinie versterkt. Zodanig dat de andere partijen al spreken van herfederaliseren…
Het draagvlak voor onafhankelijkheid dat wij zorgvuldig aan het opbouwen waren, heeft N-VA vakkundig weggeblazen. De N-VA heeft het Vlaams nationalisme jaren achteruit geslagen. Ik weet, we moeten van ver terugkomen, maar we zullen ook terugkomen! Omdat het moet, omdat het niet anders kan, en omdat niemand anders het doet.
Ik voel mij zoals mijn stadsgenoot Lodewijk Dosfel. Toen bij de zware brand in september 1914 letterlijk heel Dendermonde werd verwoest en ook het huis van Dosfel daarbij in vlammen opging, was zijn reactie: “Alles is afgebrand behalve mijn idealen.”
Wel, net zoals Lodewijk Dosfel zich steeds voor zijn idealen heeft ingezet, zullen wij ook met een radicale rechtlijnigheid voortdoen met onze Vlaamse republiek voor ogen. Alleen in een onafhankelijk Vlaanderen kunnen we onze identiteit en onze welvaart waarborgen.
Vrienden,
Na het onzalige 2017 begon het nieuwe jaar 2018 zowaar met goed nieuws: voor het eerst in meer dan honderd jaar is er een wolf gespot in Vlaanderen. Het zat er aan te komen, de wolvenpopulatie in de ons omringende landen zit al jaren in stijgende lijn.
Dit heuglijke nieuws deed me denken aan de woorden van een andere bekende stadsgenoot van mij, Wies Moens, vaak en terecht geciteerd door Karel Dillen en Joris Van Hauthem en vandaag citeer ik ze graag voor u: “Liever wolf in het bos dan vette hond, de keten om de hals.”
Liever een wolf dan een hond.
Liever beginselvast dan zetelvast.
Liever principes dan machtsdeelname.
Liever Vlaams Belang dan eender welke establishmentpartij !