Vandaag wordt in De Kamer het vertrouwen in de regering Michel gestemd. Waarom deze regering van het Vlaams Belang het vertrouwen niet krijgt leest u hieronder, in mijn tussenkomst bij de bespreking van de beleidsverklaring.
Hier kan u de tussenkomst bekijken.
“Collega’s, collega De Roover is daarstraks zijn uiteenzetting begonnen met de mededeling dat alleen een advocaat met een slecht dossier veel woorden nodig heeft. Hij is ondertussen gaan lopen. Ik dank hem voor de verklaring. Nu begrijp ik waarom de beleidsverklaring van de premier gisteren minstens een derde langer was dan die van vorig jaar.
De regering legt de focus op het sociaal-economisch rapport. Inderdaad, in heel Europa zien we de economie aantrekken. Desondanks is het rapport op sociaal-economisch vlak niet echt fraai. Het spaargeld smelt, de pensioenen blijven behoren tot de laagste van Europa en we moeten langer werken dan ooit. Belgische hervormingen zijn verschuivingen binnen het probleem. Hier managet men de sociaal-economische problemen in plaats van ze op te lossen.
België is qua competitiviteit aan het wegzakken. Dat zijn niet mijn woorden, wel die van econoom Gert Peersman, die de Belgische prestaties vergeleek met die van andere Europese landen. Hij is niet de enige. Als we de recente cijfers van het Wereld Economisch Forum erbij nemen, cijfers van september laatstleden, dan blijkt dat België alweer drie plaatsen is gezakt qua competitiviteit. De concurrentiekracht zal natuurlijk niet verbeteren met de maatregelen die u voorstelt, zeker niet als we zien dat onze buurlanden wel van de conjunctuur gebruikmaken om grondige maatregelen in te voeren.
Van een rechtvaardige, vereenvoudigde, transparante fiscaliteit is nog altijd geen sprake. De belastingdruk voor de gewone Vlaming blijft buitengewoon hoog. Ook de belastingaangifte, die dit jaar niet minder dan 885 codes kende, blijft bijzonder complex. Om het met de woorden van econoom Ivan Van de Cloot te zeggen: “u houdt een fiscaal systeem in stand dat uitgevonden lijkt door Markies de Sade”.
Er is ook al veel gezegd over de effectentaks, een schijnmaatregel, zoals de mislukte speculatietaks, waarvan u ook niet kunt zeggen hoeveel die zal opbrengen. Na Tita Tommelein hebben we nu Hocus Pocus Van Overtveldt, die kan rekenen zonder cijfers. U hebt er niet bij gezegd dat het een zoveelste anti-Vlaamse belasting is, een zoveelste transferbelasting die vooral door de Vlamingen betaald zal worden en waarmee u, in tegenstelling tot wat u beweert, ook niet de superrijken zult treffen. De superrijken hebben hun roerend vermogen immers ondergebracht in allerlei patrimoniumvennootschappen en in holdings, waardoor zij aan de effectentaks ontsnappen.
Het was voor deze regering de laatste kans met deze beleidsverklaring en met het Zomerakkoord om de begroting op orde te brengen. U koos voor een begroting met veel lucht, met veel gebruik van pompen, om de rekening te doen kloppen. Het budgettair parcours van de regering is wel heel mager. Uw hervormingen werden grotendeels op de pof gekocht en in het beste geval zal deze regering het begrotingstekort verminderen van 3 % tot 1 % aan het einde van de legislatuur. Dat is natuurlijk mijlenver weg van het beloofde begrotingsevenwicht in 2018.
Collega’s, herinnert u zich dat het begrotingsevenwicht, het budgettair orde op zaken stellen, dé voorwaarde was, dé reden was voor N-VA om het communautaire volledig in de diepvriezer te steken? Er kwam niets van in huis. Door het telkens opnieuw uitstellen van het begrotingsevenwicht, die torenhoge staatsschuld – er is ondertussen 25 miljard euro bijgekomen, waardoor we aan 40 000 euro zitten per inwoner in dit land –, hangt onze toekomst aan een zijden draadje. Dat is het zwaard van Damocles voor onze kinderen en kleinkinderen.
Collega’s, de kloof tussen retoriek en realiteit wordt alsmaar groter. Hoe straf waren de N-VA-uitspraken voor de camera’s aanvankelijk over het Arcodossier? Belastinggeld mocht daar niet voor worden gebruikt. Beweging.net, en niemand anders, moest haar bedrogen spaarders vergoeden. Naar onze mening moet dat vandaag nog altijd op die manier gebeuren, maar N-VA gaat vandaag akkoord om met belastinggeld niet alleen advocaten te betalen, ook stemt N-VA ermee in om 400 miljoen euro aan belastinggeld via staatsbank Belfius in die Arcodeal te pompen. Iedereen moet blijkbaar betalen voor het ACV-gesjoemel.
De kloof tussen retoriek en realiteit wordt alsmaar groter. Collega Verherstraeten heeft daarnet verwezen naar de mysterycalls. Hoe stoer waren de N-VA-verklaringen inzake de mysterycalls? Letterlijk: “We gaan toch geen heksenjacht ontketenen?” Ik sprak toen de hoop uit dat het geen loze praat was van de N-VA om de achterban te sussen en dat de N-VA, als het er echt op aan kwam, die testen niet alleen met woorden maar ook met daden zou tegenhouden. Jammer genoeg blijkt voor de zoveelste keer dat er op korte tijd heel wat kracht van verandering kan optreden: de mystery calls worden nu gewoon ingevoerd. Met haar goedkeuring van het Zomerakkoord mag de Sociale Inspectie anonieme testen doen om na te gaan of ondernemingen zich bezondigen aan discriminatie.
De kloof tussen retoriek en realiteit wordt alsmaar groter. Ik hoorde gisteren de eerste minister in zijn beleidsverklaring zeggen dat veiligheid centraal moet staan. In de praktijk wordt bij Justitie echter een puur besparingsbeleid gevoerd. Bart De Wever zei in 2014: “Je kunt niet anders dan vaststellen dat ons strafuitvoeringsbeleid nu niet werkt. Het is een strafkwijtscheldingsbeleid geworden. Alle straffen onder zeven maand effectief omzetten in dertig dagen enkelband, dat is geen straf. Dat kan toch niet de bedoeling zijn”. Hij had helemaal gelijk, maar ondertussen zet de regering dat beleid van straffeloosheid, dat strafkwijtscheldingsbeleid gewoon voort. Besparingen primeren op veiligheid. Gevangenissen ontvolken is een fetisj geworden van onze minister van Justitie. Hij ontvolkt ze door kleine misdrijven zelfs niet meer te bestraffen, door van die lachwekkende enkelbandjes de regel te maken en door waanzinnige maatregelen in te voeren als een week-om-weekdetentie waarbij het criminelen die veroordeeld worden tot een gevangenisstraf van drie tot tien jaar, toegelaten wordt om een weekje brommen in de gevangenis af te wisselen met een weekje thuis zonder enige controle. Pure waanzin.
In zijn beleidsverklaring heeft de eerste minister ook nog eens bevestigd dat de regering braaf het EU-migratiebeleid uitvoert. Hij was daar nog heel fier op ook. Het is een migratiebeleid dat de belastingbetaler miljarden kost en ondertussen gaat hij nog wel op zoek naar enkele miljoenen besparing in de sociale zekerheid. Het is een migratiebeleid waarbij de instroom totaal niet in verhouding staat tot de uitstroom, een beleid waarbij het aantal aanvragen voor gezinshereniging door asielzoekers vorig jaar steeg met 75 %. Het is een beleid waarbij vorig jaar niet minder dan 41 459 vreemdelingen een Belgische identiteitskaart kregen. Dat is een stijging van maar liefst 58 % ten opzichte van het jaar voordien. Het is hoogste aantal sinds 2002, sinds 15 jaar.
Daarenboven faalt het uitwijzingsbeleid volledig. Er worden wel meer illegalen aangehouden – logisch, er zijn er ook veel meer door de asielvloedgolf van de voorbije jaren -, maar verhoudingsgewijs worden er veel minder illegalen opgesloten met het oog op uitzetting dan dat voorheen onder staatssecretaris De Block het geval was. De overgrote meerderheid krijgt nog altijd enkel een bevel om het grondgebied te verlaten en loopt in de praktijk dus gewoon rond.
Ten slotte, wat Catalonië betreft, heeft de eerste minister naar het Spaans Grondwettelijk Hof verwezen. Hij hecht blijkbaar veel belang aan de Spaanse Grondwet, terwijl hij in eigen land het ongrondwettelijke Fédération Wallonie-Bruxelles met alle liefde wel tolereert.
De regering speelt zo graag voortrekker in de Europese Unie, maar ze zou echt voortrekker kunnen zijn als zij de legitimiteit van het referendum in Catalonië zou erkennen, als zij haar Spaanse collega’s zou aanzetten tot echte onderhandelingen over een boedelscheiding daar.
Mijnheer de eerste minister, u zou in de Europese Unie het verschil kunnen maken door als eerste lidstaat niet krampachtig vast te houden aan een status quo. Dat zorgt trouwens niet voor stabiliteit. U zou geschiedenis kunnen schrijven door als enige in de Europese Unie een beetje volwassen om te gaan met staten die in verandering zijn, en om erkenning te geven aan de Catalanen.
Er gebeurt niets van dat alles. Er is vandaag al verwezen naar de uitspraak van de heer Bourgeois vorige week dat hij jaloers is op de Catalanen. Ik ben veeleer jaloers op een minister-president zoals die van de Catalanen. Puigdemont leidt zijn volk daadwerkelijk richting onafhankelijkheid. Hij gaat met voorzichtige, maar onomkeerbare stappen vooruit, iets wat wij in Vlaanderen helaas niet kunnen zeggen.
In een van zijn eerste toespraken als minister-president maakte hij duidelijk dat hij de man was, die het referendum aan de Catalanen wou schenken en dat pad voor de Catalanen wou bewandelen. Hij zei er letterlijk bij dat dat pad niet is voor lafaards, angsthazen of voor wie last heeft van bibberende knieën.
Hij heeft gelijk en het is bijzonder jammer vast te stellen dat onze Vlaamse leiders wel tot die categorieën behoren, dat zij in eigen land het woord “onafhankelijkheid” niet eens meer durven uit te spreken.
Over het communautaire staat uiteraard niks in de beleidsverklaring. Ik had het ook niet verwacht. Er staat zelfs niet één zinnetje in, zoals in 2015. Dat was de laatste keer dat er nog een zinnetje in de beleidsverklaring stond. U hebt toen op een dreigende toon verklaard dat de federale loyauteit moest worden gehonoreerd.
Die communautaire omerta wordt echter vandaag en al jarenlang door de N-VA met een verbazingwekkend gemak zo scrupuleus toegepast dat zelfs een herinnering daaraan in uw beleidsverklaring niet meer nodig is.
Collega’s, wanneer u op uw computer een nieuw paswoord moet ingeven, moet u eens regering-Michel intikken. De computer zal een melding geven dat het gebruikte paswoord zwak en onbetrouwbaar is. De techniek heeft in dat geval echt wel gelijk. Onze fractie, het Vlaams Belang, wil, zoals altijd, nog in de spiegel kunnen kijken. Wij zijn consequent. Wij kunnen en zullen deze regering het vertrouwen dan ook niet geven.”