Het nieuws dat CD&V-coryfee Steven Vanackere (CD&V) Marcia De Wachter zal opvolgen als directeur bij de Nationale Bank toont aan dat ook 20 jaar na de grote Copernicushervorming de politieke benoemingscultuur integraal deel blijft uitmaken van het Belgische weefsel.
Nog meer dan het geslacht van de nieuwe directeur van de Nationale Bank is de manier waarop diens aanstelling geschiedt én de peperdure en achterhaalde managementstructuur waar hij tot toetreedt reden tot ontsteltenis. La Belgique a papa is terug van nooit weggeweest.
Hoewel de Nationale Bank het moreel financieel-economisch geweten dient te zijn van een land is de organisatiestructuur er een van zelfverrijking en politieke postjespakkerij. In plaats van te neuten over het geslacht van de nieuwe directeur zou men zich beter de vraag stellen waarom de centrale bank van een land met 11 miljoen inwoners 6 directeurs en een gouverneur nodig heeft met elk een maandloon van 30.000 euro. Duitsland en Nederland doen het, ondanks hun hogere bevolkingsaantallen, met minder directeurs én zonder politieke benoemingen. De Nationale Bank lijkt wel een opvangtehuis voor afgedankte politici. Keuze te over dus.
Het is hoog tijd dat het rad van de politieke benoemingen wordt gestopt. 20 jaar na de grote Coperniucushervormingen met zijn beter bestuurlijk beleid en zijn modern personeelsbeleid blijkt er maar een stakeholder die de regels galant aan zijn laars blijft lappen, namelijk diegene die ze zelf bepaalde: de Belgische staat.