Uit de nieuwe cijfers van Dienst Vreemdelingenzaken blijkt dat het aantal aanvragen tot gezinshereniging met driekwart is gestegen ten opzichte van het jaar voordien. De forse stijging van het aantal erkende asielzoekers die beroep doen op gezinshereniging is een gevolg van de halsstarrige weigering van Theo Francken om – in tegenstelling tot andere Europese landen – de regels voor gezinshereniging bij asielzoekers te verstrengen.
Telkens wanneer de staatssecretaris voor asiel en migratie aangaf dat de asielcrisis voorbij was, wees het Vlaams Belang op de nog grotere golf die er zat aan te komen via de immigratiepoort van de gezinshereniging. De Belgische wetgeving inzake gezinshereniging voor asielzoekers is één van de meest lakse van Europa. Zo moeten asielzoekers, in tegenstelling tot andere vreemdelingen die beroep willen doen op gezinshereniging, niet aantonen dat ze kunnen voorzien in huisvesting en toereikende bestaansmiddelen.
Verschillende migratiedeskundigen wezen er in het verleden reeds op dat hierdoor voor elke erkende asielzoeker er gemiddeld drie bijkomende zullen volgen via gezinshereniging. Wetende dat er de afgelopen twee jaar zo’n 70.000 asielzoekers naar ons land kwamen – waarvan de helft verblijfsdocumenten ontvingen – maakt duidelijk hoe groot de golf is die nog op ons afkomt.
Het concept van gezinshereniging is voor onze samenleving zowel demografisch als budgettair onhoudbaar geworden. In de loop der jaren is het systeem van gezinshereniging uitgegroeid tot een instrument om de officiële immigratiestop te omzeilen. De Europese regels, die een verstrenging toelaten, moeten op z’n minst worden uitgebuit. Francken is nog lakser dan de immigratielobby van de EU. Een aantal Scandinavische landen verstrengden wel drastisch de regels voor gezinshereniging bij asielzoekers om hun sociale zekerheid te beschermen.